Alberto Rabagliati (urodzony 26 czerwca 1906 w Mediolanie, zmarły 8 marca 1974 w Rzymie) – był włoskim piosenkarzem i aktorem, który zyskał popularność szczególnie w pierwszej połowie lat 40. XX wieku. Był pionierem jazzowego stylu śpiewu we włoskiej muzyce pop.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Alberto Rabagliati przyszedł na świat 26 czerwca 1906 roku w Mediolanie jako syn Leandra Valentina oraz Delfiny Besso, pochodzących z Piemontu. Swoje dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym mieście, gdzie uzyskał podstawowe wykształcenie muzyczne, w tym umiejętność gry na skrzypcach. W 1926 roku wziął udział w międzynarodowym konkursie na sobowtóra Rudolfa Valentino, zorganizowanym przez studio filmowe Fox, który wygrał. Ten sukces stał się kluczowym momentem w jego życiu, zapoczątkowując karierę artystyczną.
Pobyt w Stanach Zjednoczonych
W 1927 roku Rabagliati wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiedlił się w Hollywood. W 1928 roku wystąpił jako policjant w filmie Anioł ulicy, reżyserowanym przez Franka Borzage, jednak film nie odniósł sukcesu. Aby zarobić na życie, przez dwa lata pracował w kuchni hotelu, który prowadzili jego rodacy z Turynu. W 1930 roku zagrał w włoskim filmie Sei tu l’amore?, wyreżyserowanym przez Alfreda Sabata i Guida Trenta. Ograniczone osiągnięcia filmu oraz skandal obyczajowy związany z romansem z kobietą powiązaną z wpływową postacią w branży filmowej zmusiły go do powrotu do Włoch jeszcze w tym samym roku.
Powrót do Włoch
Pobyt w Stanach Zjednoczonych pozwolił Rabagliati na zapoznanie się z nowymi trendami w muzyce północnoamerykańskiej, co okazało się przydatne, gdy dołączył do orkiestry Blue Star, prowadzonej przez Pippa Barzizzę, jako wokalista. Orkiestra ta wprowadziła do włoskiej sceny muzycznej nowinki zza oceanu. W 1932 roku Rabagliati dołączył do kubańskiej orkiestry Lecuona Cuban Boys, założonej przez Ernesta Lecuonę, gdzie odniósł swój pierwszy znaczący sukces, wykonując przebój „Maria la O”. Z orkiestrą odbywał tournée po całym świecie, osiągając sukcesy. W 1939 roku opuścił orkiestrę.
I poł. lat 40.
W 1940 roku Rabagliati ponownie nawiązał współpracę z Pippo Barzizzą, tym razem w orkiestrze Cetra. Dzięki transmisjom radiowym szybko zdobył reputację jednego z najpopularniejszych wokalistów we Włoszech, lansując wiele hitów, takich jak „Mattinata fiorentina”, „Ba-ba-baciami piccina”, „Silenzioso slow (abbassa la tua radio per favor)” oraz „Bambina innamorata”. Na początku lat 40. wznowił również działalność aktorską, występując jako piosenkarz w filmach muzycznych: La scuola dei timidi z 1941 i La vita è bella z 1943 roku, oba w reżyserii Carla Ludovica Bragaglii, oraz Lascia cantare il cuore z tego samego roku w reżyserii Roberta Savarese. W 1941 roku firma Ente Italiano per le Audizioni Radiofoniche zaproponowała mu prowadzenie własnego programu Canta Rabagliati, który emitowano od marca 1941 roku w każdy poniedziałek. Artysta zdobył na tyle dużą popularność, że jego nazwisko pojawiło się w tekstach wielu przebojów, w tym „La famiglia canterina”, „Quando la radio” i „Quando canta Rabagliati”. Jego szlagier „C’è una casetta piccina” (znany również jako „Sposi”) został wykorzystany przez reżim faszystowski do promowania polityki demograficznej. W 1945 roku Rabagliati wystąpił w przedstawieniu teatralnym Roma città chiusa, które zorganizowano z okazji zakończenia wojny.
II poł. lat 40. i lata 50.
Okres powojenny przyniósł schyłek jego kariery. Nie udało mu się odzyskać popularności z początku lat 40. Wznowił jednak działalność aktorską, występując w kilku filmach, takich jak Partenza ore 7 z 1945 roku w reżyserii Maria Mattoli oraz Natale al campo 119 z 1947 roku w reżyserii Pietra Francisci. 19 maja 1954 roku poślubił Marię Antoniettę Tonnini, przy tej okazji wykonując refren jednego ze swoich przebojów, „C’è una casetta piccina”. W latach 50. kontynuował karierę aktorską, występując w licznych filmach, takich jak Il maestro Don Giovanni z 1954 roku w reżyserii Miltona Krimsa i Vittoria Vasarotti, Bosonoga Contessa z 1954 roku w reżyserii Josepha L. Mankiewicza, Susanna tutta panna z 1957 roku w reżyserii Stena, Domenica è sempre domenica z 1958 roku w reżyserii Camilla Mastrocinque oraz Il vedovo z 1959 roku w reżyserii Dina Risiego.
Lata 60.
W latach 60. Rabagliati kontynuował występy w filmach, w tym w Jessica z 1962 roku w reżyserii Jeana Negulesco, Il mio amico Benito z tego samego roku w reżyserii Giorgia Bianchiego, Panic button z 1964 roku w reżyserii George’a Shermana oraz Panie i panowie z 1965 roku w reżyserii Pietra Germiego.
Lata 70.
Rabagliati zmarł nagle 8 marca 1974 roku w Rzymie z powodu zakrzepicy mózgu. Wcześniej wystąpił w programie telewizyjnym Milleluci, który prowadziły Mina i Raffaella Carrà, emitowanym 16 marca. Został pochowany obok swojej matki na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie.
Przypisy
Bibliografia
(red.) Enrico Lancia, (red.) Roberto Poppi: Dizionario del cinema italiano, Gli attori vol. 2 M-Z. Gremese Editore, 2003. ISBN 88-8440-269-7. (wł.).
Linki zewnętrzne
Alberto Rabagliati w bazie IMDb (ang.)
Loading ...