Alberto Evaristo Ginastera (11 kwietnia 1916 w Buenos Aires – 25 czerwca 1983 w Genewie) był argentyńskim kompozytorem.
Życiorys
Wywodził się z rodziny o katalońsko-włoskich korzeniach. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął w wieku 7 lat, ucząc się gry na fortepianie. Kształcił się w prywatnym konserwatorium Alberto Williamsa w latach 1928–1935, gdzie uzyskał złoty medal w dziedzinie kompozycji. W latach 1936–1938 kontynuował naukę w Conservatorio Nacional de Música w Buenos Aires, gdzie jego nauczycielami byli José André (kompozycja), Athos Palma (harmonia) oraz José Gil (kontrapunkt i fuga). Ukończył studia z najwyższą oceną w zakresie kompozycji. Dodatkowo, prywatnie uczył się gry na fortepianie u Cayetano Argenzianiego. W 1941 roku poślubił pianistkę Mercedes del Toro. Pracował jako wykładowca w Conservatorio Nacional de Música oraz w Liceo Militar w Buenos Aires, jednak w 1945 roku został zwolniony po dojściu do władzy Juana Peróna. W latach 1946–1947, dzięki stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima, przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie uczestniczył w kursach Aarona Coplanda w Tanglewood i dał koncerty w Nowym Jorku oraz Waszyngtonie.
Po powrocie do Argentyny założył Ligę Kompozytorów Argentyńskich, która później przekształciła się w argentyńską sekcję Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. W latach 1948–1952 oraz 1956–1958 kierował konserwatorium w La Placie, z przerwą spowodowaną represjami reżimu Peróna. Od 1958 do 1962 roku pełnił funkcję dziekana Facultad de Artes y Ciencias Argentinas na Universidad Católica w Buenos Aires. W 1962 roku objął stanowisko dyrektora Centro Latinoamericano de Altos Estudios Musicales w Instituto Torcuato di Tella. Od początku lat 50. często przebywał w Europie, a w 1968 roku na stałe opuścił Argentynę. W 1971 roku osiedlił się w Genewie, gdzie po raz drugi ożenił się z wiolonczelistką Aurorą Nátola.
Członek Academia Nacional de Bellas Artes, był również członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk (1965) oraz Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury (1968). Otrzymał tytuł doctor honoris causa Uniwersytetu Yale (1968). Został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury (1964) oraz salwadorskim Narodowym Orderem Joségo Matiasa Delgado (1973).
Twórczość
Już w młodości rozpoczął komponowanie, jednak większość swoich wczesnych utworów odrzucił. Początkowo tworzył w narodowej stylistyce bliskiej neoklasycyzmowi, z czasem wprowadzał elementy muzyki ludowej, traktując je bardziej abstrakcyjnie, z dala od bezpośredniego kontekstu folklorystycznego. Drugi okres twórczości Ginastery charakteryzuje się większym ekspresjonizmem, a kompozytor zaczął wprowadzać różne współczesne techniki (takie jak klastery i aleatoryzm). Posługiwał się również techniką dodekafoniczną, interpretując jej zasady w sposób swobodny, a także stosował mikrotonowość.
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)
Loading ...