Alberta Maria Teresa Labuda
(ur. 8 marca 1917 w Krakowie, zm. 4 czerwca 1999 w Poznaniu) – romanistka, żona historyka Gerarda Labudy.
Życiorys
Podstawowe wykształcenie zdobyła w rodzinnym majątku w Chrobrzu, a następnie kontynuowała naukę w gimnazjum SS. Sacré Coeur w Zbylitowskiej Górze koło Tarnowa, które ukończyła w 1935 roku. W latach 1935–1939 studiowała w Paryżu oraz we Lwowie. Pracę magisterską, pod kierunkiem prof. Czernego, kierownika romanistyki na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza, zdołała ukończyć przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku. Obrona pracy oraz uzyskanie tytułu magistra miały miejsce w kwietniu 1944 roku na tajnym uniwersytecie w Warszawie u prof. Stanisława Wędkiewicza. W czasie wojny przebywała w Chrobrzu oraz w pobliskim Książu Wielkim, który należał do ordynacji. To tam poznała Gerarda Labudę, który po ucieczce z włączonego do Rzeszy Pomorza pracował jako buchalter w administracji majątku chroberskiego przejętego przez Niemców. Ich ślub odbył się 18 września 1943 roku w Warszawie. Po wojnie, od 1945 roku aż do swojej śmierci mieszkała w Poznaniu, gdzie, podobnie jak jej mąż, była związana z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza (UAM). W latach 80. i 90. aktywnie uczestniczyła w działalności Hospicjum przy parafii św. Jana Kantego w Poznaniu.
Praca zawodowa
W maju 1945 roku otrzymała etat asystencki w Katedrze Filologii Romańskiej Uniwersytetu Poznańskiego. Dwukrotnie była zwalniana z pracy z powodu donosów związanych z jej „złym” (arystokratycznym) pochodzeniem. Wygrała sprawę sądową przeciwko donosicielowi Alfonsowi Zarachowi. Ostatecznie jednak konsekwencją tych wydarzeń było zamknięcie romanistyki na Uniwersytecie Poznańskim w 1950 roku. Po zakończeniu stalinizmu i w czasie odwilży październikowej, romanistyka została reaktywowana na UAM, gdzie podjęła pracę w 1957 roku jako asystent. W 1963 roku obroniła pracę doktorską. W swojej działalności jako wykładowca uniwersytecki koncentrowała się na dydaktyce, której głównymi tematami były historia literatury francuskiej oraz teoria literatury. Na emeryturę odeszła jako starszy wykładowca w 1977 roku.
Życie prywatne
Córka Aleksandra Erwina, margrabiego Gonzagi-Myszkowskiego, hrabiego Wielopolskiego z Chrobrza (1875–1937) oraz Zofii, hrabianki Broel-Plater (1877–1926) z majątku Plinksze na Litwie Kowieńskiej.
Siostra Zygmunta (1901–71), Marii Tarnowskiej (1904–79), Alfreda (1905–96), Zofii Szeptyckiej (1906–94) oraz Aleksandra (1910–80), profesora w Instytucie Chemii Organicznej PAN w Warszawie.
Matka pięciorga dzieci: Aleksandra, Iwa, Adama, Damiana i Anastazji Winiger.
