Albert z Prezzate

Albert z Prezzate

Albert z Prezzate, znany również jako Alberto da Prezzate, Alberto Prezzati lub Alberto da Pontida (urodzony w 1025 roku w Prezzate, zmarł 2 września 1095 roku w Pontida), był włoskim benedyktynem, który jest czczony jako święty w Kościele katolickim. W historii Kościoła zapisał się jako jeden z najbardziej zapałowych obrońców i promotorów reformy kluniackiej w Lombardii, przy jednoczesnym utrzymaniu bliskich relacji politycznych z cesarzem. Stanął nawet w opozycji do papieża Grzegorza VII, wybierając stronę cesarza Henryka IV.

Życiorys

Przypuszcza się, że Albert przyszedł na świat w Prezzate, niewielkiej miejscowości w prowincji Bergamo we Włoszech, w 1025 roku, w rodzinie arystokratycznej o longobardzkich korzeniach. Jego ojciec, Aripando da Prezzate, pochodził z rodu hrabiowskiego, który dysponował rozległymi majątkami w okolicy oraz znaczącą pozycją polityczną. Członkowie tej arystokracji wojskowej z Bergamo mieli możliwość aktywnego uczestnictwa w cesarskich radach oraz przynależeli do jego dworu. Albert dorastał w takim środowisku, co umożliwiło mu zdobycie odpowiedniego wykształcenia, aby móc rozpocząć karierę wojskową. Wstąpił do formacji militarnej, jednak po odniesieniu ciężkiej rany postanowił porzucić życie żołnierza i poświęcić się sprawom duchowym.

Odczuł w sobie powołanie zakonne, ale aby upewnić się, postanowił wyruszyć w pielgrzymkę do Santiago de Compostela, ponieważ warunki nie pozwoliły mu na podróż do Ziemi Świętej. Pielgrzymka miała miejsce w latach 1071-1075. W trakcie niej odwiedził wiele klasztorów kluniackich, gdzie zafascynował się życiem zakonników. Po powrocie do ojczyzny, przekonany o swoim powołaniu, ofiarował część swoich posiadłości na rzecz opactwa w Cluny, zakładając w 1079 roku klasztor św. Jakuba oraz przyjmując regułę Hugona z Cluny.

Nowy konwent powstał na bazie wcześniej istniejącego kościoła świętych Jakuba, Bassano i Mikołaja, a jego prowadzeniem zajął się sam fundator, wspierany przez Enrico da Cremona oraz mnicha Vito. 13 stycznia 1080 roku Albert ufundował drugi konwent w miejscowości Fontanella, znany jako Przeorat św. Idziego, usytuowany na zboczu Monte Canto.

Pod koniec 1082 roku Albert postanowił udać się osobiście do Cluny, aby złożyć śluby zakonne i odbyć roczny nowicjat. Ostatecznie pozostał tam przez 7 lat, pozostając pod duchowym przewodnictwem Hugona z Cluny. W tym czasie klasztor w Pontida został powierzony opatowi Guido, który później został świętym.

Po powrocie do ojczyzny Albert ponownie objął kierownictwo w klasztorze, gdzie skupił się na rozwoju założonych opactw, zwiększając ich znaczenie zarówno z ekonomicznego, jak i politycznego punktu widzenia. Udało mu się również zmobilizować wielu wpływowych obywateli Bergamo do współpracy. Kolejnym jego dziełem było założenie klasztoru benedyktynek w pobliżu Cantù.

W 1095 roku Albert spotkał się z papieżem Urbanem II. Kilka miesięcy później, 2 września, zmarł w swoim opactwie. Jego ciało pozostawało tam aż do 1373 roku, kiedy to z powodu pożaru zostało przeniesione do Bazyliki Santa Maria Maggiore w Bergamo. Do opactwa wróciło w 1911 roku po odbudowie kompleksu klasztornego.

W ikonografii Albert jest przedstawiany w habicie benedyktyńskim, a jego atrybuty to czaszka oraz krzyż, które symbolizują podejmowane przez niego liczne umartwienia.

Przypisy

Bibliografia

• G.M. Cantarella, I monaci di Cluny, Einaudi, Torino 1997.
• J. Huizinga, L’autunno del Medioevo, Newton-Compton, Roma 1997.
• J. Le Goff, L’uomo medievale, Laterza, Bari 1999.
• Cognomi e famiglie del bergamasco, S.E.S.A.A.B., Bergamo 2000.
• M. Grosso, S. Alberto da Prezzate, [1].
• Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009. ISBN 978-83242-0910-1. (pol.).