Albert Traeger
Albert Traeger (urodzony 3 lutego 1892 w Łodzi, zmarł 1 listopada 1953 w Poznaniu) był pułkownikiem kawalerii Wojska Polskiego oraz odznaczonym Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 3 lutego 1892 roku w Łodzi w rodzinie Gustawa Adolfa oraz Anny z domu Czapiewska. W 1912 roku uczęszczał do gimnazjum w Moskwie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Jazdy w Elizawetgradzie, którą ukończył w 1914 roku. W czasie I wojny światowej służył w 4 pułku ułanów charkowskich, gdzie awansował na stopień sztabsrotmistrza.
W I Korpusie Polskim w Rosji, pod dowództwem generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, służył od 26 grudnia 1917 do 1 lutego 1918, organizując pułk. W 3 pułku ułanów pełnił funkcję dowódcy szwadronu zapasowego. Został szybko uwięziony przez bolszewików na moskiewskich Butyrkach. Po uwolnieniu podjął pracę w Moskwie w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej, gdzie w Wydziale Konsularnym pomagał polskim oficerom w ucieczce z Rosji do Polski, unikając bolszewickiego ścigu.
15 stycznia 1919 roku przybył do Warszawy, a następnie wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do Poznania, gdzie uczestniczył w formowaniu 1 pułku ułanów wielkopolskich, który później został przemianowany na 15 pułk ułanów. Po awansie na stopień rotmistrza objął dowodzenie szwadronem, a później dyonem (I i II szwadron). W lipcu 1919 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku oraz p.o. oficera sztabowego.
24 maja 1920 roku, w trakcie ofensywy armii bolszewickiej na Mińsk, podpułkownik Władysław Anders wydał rozkaz Traegerowi objęcia dowodzenia wydzielonym oddziałem 15 pułku ułanów, aby zaatakować brygadę dońskich kozaków, która stanowiła zagrożenie dla tyłów 6 Dywizji Piechoty. Traeger, na czele 200 ułanów, rozbił oddziały brygady, zmuszając je do kapitulacji. W wyniku ataku wzięto do niewoli 500 jeńców, 500 koni, 8 ckm oraz tabory. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
26 marca 1921 roku został zatwierdzony w stopniu majora kawalerii z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. Do stycznia 1928 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 15 pułku ułanów w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 roku awansował na stopień podpułkownika, z datą starszeństwa 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W styczniu 1928 roku został przeniesiony do 18 pułku ułanów w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku. Od 27 stycznia 1932 roku aż do wybuchu II wojny światowej pełnił służbę jako rejonowy inspektor koni w Lublinie. 25 września 1939 roku został wzięty do niewoli przez wojska niemieckie.
W 1945 roku został powołany do ludowego Wojska Polskiego, a 21 grudnia otrzymał awans na stopień pułkownika. W 1946 roku przeszedł w stan spoczynku. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 6, kwatera 8-10).
Był żonaty z Zofią Semoff, z którą miał syna Jerzego Janusza.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3901 – 30 czerwca 1921
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”
- Złoty Medal „za Waleczność” Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców – 7 września 1923
- Medal Zwycięstwa – 22 lipca 1925
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jan, Janusz Czarnecki: Zarys historji wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Loading ...