Albert Szaad

Albert Szaad (10 marca 1905 – 6 sierpnia 1957, Warszawa) był podpułkownikiem dyplomowanym artylerii w Wojsku Polskim.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Alberta (1866–1949), pułkownika lekarza Wojska Polskiego oraz Otolii z Konaszewiczów (1871–1962). Miał rodzeństwo: brata Jerzego (1907–194?), kapitana saperów inżyniera, siostrę Wandę Zieleńską (1901–1944) oraz Irenę Jankowską (ur. 1912).

Po zakończeniu I wojny światowej wrócił z Rosji, ukończył Korpus Kadetów Nr 2 w Modlinie i został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 2 października 1925 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem od 1 lipca 1925 roku oraz 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 8 Pułku Artylerii Ciężkiej w Toruniu. 15 lipca 1927 roku awansował na porucznika z 32. lokatą w korpusie artylerii. 3 listopada 1934 roku rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie jako słuchacz kursu normalnego 1934/36. 27 czerwca 1935 roku otrzymał awans na kapitana z 87. lokatą w korpusie artylerii. W 1936 roku ukończył kurs, a dyplom oficera dyplomowanego uzyskał 15 września 1937 roku. W marcu 1939 roku pełnił funkcję dowódcy 1. baterii 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu. W trakcie kampanii wrześniowej był członkiem Oddziału IV Sztabu Armii „Poznań”, zajmując stanowisko kierownika referatu zaopatrzenia. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą oraz obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał do końca wojny w Oflagu II C Woldenberg.

Po uwolnieniu z niewoli wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i pracował w Sztabie Generalnym. 19 maja 1950 roku został aresztowany, a 2 listopada 1951 roku skazany na 12 lat pozbawienia wolności. W marcu 1956 roku jego sprawa została umorzona zgodnie z obowiązującą procedurą. Zrehabilitowany, wyszedł z więzienia w złym stanie psychicznym. Intensywna terapia oraz opieka lekarska nie przyniosły poprawy. W chwili kryzysu psychicznego podjął próbę samobójczą. Zmarł 10 sierpnia 1957 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach „z zachowaniem wszelkich honorów wojskowych” (kwatera A30-6-8).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi

Zobacz też

• Proces generałów
• Proces Tatar-Utnik-Nowicki

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
• Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
• Jerzy Poksiński: „TUN”. Tatar-Utnik-Nowicki. Represje wobec oficerów Wojska Polskiego w latach 1949-1956. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07980-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
• Ś.p. ppłk dypl. Albert Szaad. „Orzeł Biały”. 37 (793), s. 2, 1957-09-14. Londyn.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].