Albert Schnez (ur. 30 sierpnia 1911 w Abtsgmünd, zm. 26 kwietnia 2007 w Bonn) był niemieckim wojskowym, oficerem Reichswehry, Wehrmachtu oraz Bundeswehry.
Życiorys
Albert Schnez przyszedł na świat 30 sierpnia 1911 roku w Abtsgmünd, w rodzinie urzędniczej pochodzącej ze Szwabii. W 1930 roku rozpoczął swoją służbę w 13 Pułku Piechoty Reichswehry, gdzie kolejno pełnił funkcje dowódcy plutonu, adiutanta dowódcy batalionu oraz dowódcy kompanii. W 1931 roku został wysłany na szkolenie oficerskie do Wyższej Szkoły Piechoty w Dreźnie, a następnie przeszedł kurs dla kierowców. Po awansie do stopnia kapitana, służył jako adiutant dowódcy pułku w 119 Pułku Piechoty.
W momencie wybuchu II wojny światowej był adiutantem w sztabie 25 Dywizji Piechoty. W trakcie kampanii francuskiej wielokrotnie dowodził różnymi grupami bojowymi. Od października 1940 do stycznia 1941 roku odbył ogólne szkolenie personelu w Akademii Wojny w Berlinie, a następnie został przeniesiony do Departamentu Transportu Oberkommando des Heeres do października 1941 roku. W lipcu 1942 roku pełnił funkcję adiutanta szefa transportu Wehrmachtu. W lutym 1943 roku trafił do sztabu 25 Dywizji Piechoty walczącej na froncie wschodnim. W 1944 roku, jako pułkownik, kierował służbami transportowymi w południowej Ukrainie, a później w Rumunii. W wrześniu 1944 roku otrzymał Złoty Krzyż Niemiecki i został przeniesiony do Włoch, gdzie służył w jednostkach logistycznych aż do zakończenia wojny.
Po kapitulacji, jako kierownik generalny niemieckich wojsk kolejowych we Włoszech, odpowiadał za rekonstrukcję części północnowłoskiej sieci kolejowej w imieniu Aliantów. W kolejnych latach zajął się pracą w sektorze prywatnym w rejonie Stuttgartu, gdzie prowadził handel drewnem, tekstyliami oraz sprzętem gospodarstwa domowego.
W wolnym czasie organizował spotkania weteranów 25 Dywizji Piechoty, podczas których opracowano plan stworzenia jednostki wojskowej, która w razie sowieckiej agresji miała się wycofać na zachód, aby walczyć u boku Aliantów. Schnez pełnił funkcję kierownika strony logistycznej tej organizacji, zbierając także fundusze na jej działalność. Organizacja, działająca głównie na południu Niemiec, skupiała około 10.000 osób. Działała ona wbrew ówczesnemu prawu okupacyjnemu, które zabraniało tworzenia organizacji paramilitarnych. Zachodni niemiecki wywiad dowiedział się o jej istnieniu dopiero rok później, gdy Schnez zaproponował władzom państwowym użycie swojej jednostki. Urząd Kanclerski zlecił wówczas wywiadowi kontrolę nad organizacją. Jednostka otrzymywała niewielkie finansowanie do 1953 roku, a po utworzeniu Bundeswehry stała się zbędna. Data jej rozwiązania nie jest znana.
Od 4 listopada 1957 roku służył w Bundeswehrze w stopniu generała brygady na stanowisku kierownika działu logistyki w sztabie Bundeswehry. Od 1960 roku był szefem Sztabu Operacji Sił Zbrojnych, w 1962 roku awansowano go na generała-majora i mianowano dowódcą 5 Dywizji Pancernej. 1 kwietnia 1965 roku osiągnął stopień generała-porucznika i objął dowództwo nad III Korpusem. Pełnił funkcję szefa sztabu dowództwa wojsk lądowych od 1 października 1968 do 30 września 1971 roku.
W 1971 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 kwietnia 2007 roku w Bonn.
Bibliografia
Schnez, Albert. TracesOfWar. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).
Przypisy
Loading ...