Albert Franz Rum (ur. 8 czerwca 1890 w Berlinie, zm. 1970) – niemiecki kelner, SS-Unterscharführer, uczestnik akcji T4, członek personelu obozów zagłady w Treblince i Sobiborze, skazany w pierwszym procesie załogi Treblinki na karę trzech lat więzienia.
Życiorys
Urodził się w Berlinie. Z zawodu był kelnerem. Przed objęciem przez Adolfa Hitlera władzy w Niemczech, przez pewien czas pracował w hotelach w Londynie i Paryżu. W 1933 roku powrócił do ojczyzny i wstąpił do NSDAP. W późniejszych latach podejmował się różnych zajęć, m.in. był oberżystą oraz prowadził sklep z bielizną.
Przed wybuchem II wojny światowej pracował jako kelner w berlińskim klubie nocnym „Inseln”, który cieszył się popularnością wśród przedstawicieli nazistowskiej elity. Właśnie tam poznał Hansa Hefelmanna, który zwerbował go do pracy w Kancelarii Führera. W tym czasie instytucja ta była odpowiedzialna za eksterminację osób chorych psychicznie oraz niepełnosprawnych umysłowo, prowadząc program pod kryptonimem akcja T4. Rum został zatrudniony w sekcji fotograficznej tego przedsięwzięcia.
W 1942 roku, podobnie jak wielu innych wykonawców akcji T4, został przeniesiony do okupowanej Polski, aby brać udział w eksterminacji Żydów. Od grudnia tego samego roku w stopniu SS-Unterscharführera służył w obozie zagłady w Treblince. Pełnił służbę w tzw. górnym obozie, w strefie zagłady, gdzie znajdowały się komory gazowe. Nadzorował komando, które zajmowało się przenoszeniem zwłok ofiar do masowych grobów (Leichentransportkommando). Pomagał również w wpędzaniu Żydów do komór gazowych. Ponadto przez pewien czas nadzorował więźniów sortujących zrabowane przedmioty w baraku „B” w „obozie dolnym”.
Po likwidacji obozu, która miała miejsce w listopadzie 1943 roku, służył przez krótki okres w ośrodku zagłady w Sobiborze. Następnie, jak większość weteranów akcji „Reinhardt”, został przeniesiony w okolice Triestu, gdzie brał udział w walkach z partyzantką oraz w eksterminacji lokalnych Żydów.
Po wojnie osiedlił się w Niemczech Zachodnich. Był jednym z podejrzanych w śledztwie przeciwko członkom załogi Treblinki, które Centrala Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu wszczęła w 1959 roku. Akt oskarżenia przeciwko niemu oraz trzynastu innym esesmanom został wniesiony 29 stycznia 1963 roku. Z powodu braku dowodów na to, że osobiście popełniał morderstwa lub inne okrucieństwa, zarzucono mu jedynie pomocnictwo w zbiorowym mordzie. Prokuratura zażądała dla niego kary czterech lat więzienia. W trakcie procesu załogi Treblinki, który odbył się w Düsseldorfie w latach 1964–1965, odpowiadał z wolnej stopy. Został uznany winnym pomocnictwa w zbiorowym mordzie na 100 tys. osób i skazany na karę trzech lat pozbawienia wolności.
Zmarł w 1970 roku.
Przypisy
Bibliografia
Michael S. Bryant: Eyewitness to Genocide: The Operation Reinhard Death Camp Trials, 1955–1966. Knoxville: The University of Tennessee Press, 2014. ISBN 978-1-62190-070-2. (ang.).
Chris Webb, Michal Chocholatý: The Treblinka death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2014. ISBN 978-3-8382-0656-1. (ang.).
Loading ...