Albert Rapp

Albert Rapp (urodzony 16 listopada 1908, zmarł w 1975) był niemieckim oficerem SS (numer 280 341) oraz SS-Obersturmbannführerm, a także członkiem NSDAP od 1931 roku.

W 1936 roku pełnił funkcję etatowego pracownika podrejonu SD w Baden. W 1937 roku został zatrudniony w Gestapo, jednocześnie korzystając z urlopu w celu służby w SD. W 1939 roku uczestniczył w agresji na Polskę w ramach jednej z grup operacyjnych policji bezpieczeństwa i SD. Rapp zorganizował w Poznaniu placówkę o nazwie Rppa (Dienststelle Rapp), która później przemianowano na Centralę Przesiedleńczą, odpowiedzialną za deportacje obywateli polskich, głównie pochodzenia żydowskiego. W 1940 roku był dowódcą rejonu SD w Monachium. W latach 1942–1943 zajmował się sprawami kierowniczymi i brał udział w zbrodniach na terenach okupowanych Związku Radzieckiego w ramach grupy operacyjnej Einsatzgruppen B – Sonderkommando 7a i 7b, które działały przy Grupie Armii Środek, dowodzonej przez generała von Bocka, na terenach Białorusi, w regionie Smoleńsk (grupa liczyła około 650 osób). W 1943 roku był inspektorem policji bezpieczeństwa i SD w Brunszwiku, a w 1944 roku kierował grupą w Urzędzie VI Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy.