Albert Janowicz Łapin (łot. Alberts Lapiņš; urodzony 15 lub 27 maja 1899 roku w Rydze lub Mitawie, zmarły w 1937 roku w Chabarowsku) był radzieckim wojskowym pochodzenia łotewskiego, który uczestniczył w wojnie domowej w Rosji po stronie bolszewików, osiągając stopień komkora.
Życiorys
Był synem robotnika i ukończył szkołę handlową w Moskwie. W 1917 roku dołączył do partii bolszewickiej. W trakcie rewolucji październikowej brał udział w zbrojnym wystąpieniu bolszewików w Moskwie, dowodząc oddziałem Czerwonej Gwardii. W grudniu tego samego roku został wybrany do sztabu głównego Czerwonej Gwardii podczas zjazdu w Moskwie. W 1918 roku pełnił funkcję kierownika wydziału organizacyjnego miejskiego komisariatu wojskowego w Moskwie, a następnie objął dowództwo i rolę komisarza oddziału zwiadowczego 5 Armii. Od stycznia do maja 1919 roku był komisarzem sztabu 5 Armii, a od czerwca do listopada 1919 roku dowodził 232 pułkiem strzelców 26 Dywizji Strzelców. Po ciężkim zranieniu powrócił na front rosyjskiej wojny domowej w grudniu 1919 roku, obejmując dowództwo 30 Dywizji Strzelców, którym kierował do marca 1920 roku. Na czele dywizji wziął udział w operacji krasnojarskiej przeciwko wycofującym się na wschód oddziałom białej armii admirała Kołczaka, 20 grudnia 1919 roku bez walki zajmując Tomsk. Od kwietnia 1920 roku dowodził 80 brygadą 27 Dywizji Strzelców.
W okresie od marca 1921 roku do maja 1922 roku kierował kolejno wojskami kolejowymi Republiki Dalekiego Wschodu, Amurską Dywizją Strzelców oraz wojskami Nadamurskiego Okręgu Wojskowego. W czerwcu 1922 roku otrzymał dowództwo 29 Dywizją Strzelców.
W latach 1922–1925 studiował w Akademii Wojskowej Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. Po zakończeniu nauki został wysłany do Chin jako doradca wojskowy. Od stycznia 1928 roku pełnił funkcję dowódcy i komisarza 18 korpusu strzeleckiego. W 1929 roku ukończył kursy doskonalenia dla wyższych dowódców w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W sierpniu tego samego roku objął stanowisko szefa sztabu Specjalnej Armii Dalekowschodniej. W czasie konfliktu o Kolej Wschodniochińską dowodził grupą wojsk działających wzdłuż rzeki Sungari.
Od stycznia do października 1930 roku był dowódcą i komisarzem 19 Nadmorskiego korpusu strzeleckiego. W listopadzie 1930 roku objął funkcję przewodniczącego V zarządu sztabu Armii Czerwonej. Od lutego 1931 roku kierował zarządem przygotowania bojowego wojsk lądowych Armii Czerwonej. W lipcu 1932 roku został zastępcą dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego ds. sił powietrznych. Ukończył szkolenie w szkole lotników wojskowych w 1933 roku. W grudniu tego samego roku przeniesiono go na stanowisko zastępcy dowódcy Specjalnej Armii Dalekowschodniej (OKDWA). Został zawieszony w obowiązkach w grudniu 1936 roku po katastrofie lotniczej, w której uczestniczyły bombowce OKDWA.
W marcu 1937 roku został wezwany do Moskwy. Na polecenie komisarza obrony Klimienta Woroszyłowa udał się do Kisłowodska, gdzie w sanatorium miał rzekomo czekać na przydział do jednego z korpusów strzeleckich. 17 maja 1937 roku został aresztowany. Po brutalnym śledztwie, w trakcie którego złożył obciążające zeznania, 21 września popełnił samobójstwo w więzieniu.
Otrzymał cztery odznaczenia Orderu Czerwonego Sztandaru – w 1920, dwukrotnie w 1921 oraz w 1930 roku, a także Order Lenina w 1936 roku.
Przypisy
