Albert I von Thurn und Taxis

Albert I. Maria Joseph Maximilian Lamoral von Thurn und Taxis (urodzony 8 maja 1867 w Ratyzbonie, zmarły 22 stycznia 1952 tamże) był ósmym tytularnym księciem Thurn und Taxis oraz głową rodu książęcego w latach 1885–1952.

Życiorys

Książę Albert był najmłodszym z czworga dzieci Maksymiliana Antoniego von Thurn und Taxis oraz księżniczki Heleny Karoliny Wittelsbach. Przyszedł na świat 8 maja 1867 roku w Ratyzbonie, jednak nie zdążył poznać swojego ojca, który zmarł zaledwie kilka tygodni po jego narodzinach. Helena Karolina Wittelsbach zajęła się wychowaniem dzieci. Albert dorastał w pałacu książęcym w Ratyzbonie, gdzie, podobnie jak wielu arystokratów jego czasów, ukończył studia ogólne, uczęszczając na wykłady z prawa, ekonomii oraz historii sztuki. Po śmierci brata Maximiliana Marii von Thurn und Taxis w 1885 roku, Albert objął tytuł ósmego księcia Thurn und Taxis, a także księcia Buchau i księcia Krotoszyna.

W chwili przejęcia osobistych rządów w 1888 roku był jeszcze kawalerem. 15 lipca 1890 roku w Budapeszcie poślubił arcyksiężniczkę Małgorzatę Klementynę Austriacką, córkę arcyksięcia Józefa Karola Ludwika Austriackiego oraz księżniczki Klotyldy Marii Sachsen-Coburg-Saalfeld. Małżeństwo trwało ponad 60 lat i doczekało się ośmiorga dzieci, z których siedmioro dożyło wieku dorosłego, a jedynie drugi syn, książę Józef Albert, zmarł krótko po narodzinach. Małgorzata Klementyna zmarła 2 maja 1955 roku w wieku 84 lat w Ratyzbonie.

Książę Albert miał znaczący wpływ na rozwój miasta Ratyzbona. W 1919 roku założył kuchnię dla potrzebujących, aby pomóc lokalnej społeczności w trudnych miesiącach zimowych po zakończeniu I wojny światowej. Od 1923 roku kuchnia ta działała na stałe, wydając do 400 posiłków dziennie. Po II wojnie światowej otworzył wszystkie królewskie zamki w okolicy Ratyzbony dla wielu uchodźców. Był także mecenasem sztuki, wspierając różne inicjatywy kulturalne w Ratyzbonie. Sam grał na fortepianie i organach, a jako baryton śpiewał podczas rodzinnych przyjęć. Kontynuował także przebudowę zamku św. Emmerama, którą rozpoczął jego brat w latach 1883–1885, z pomocą architekta Maxa Schultze. W czasie jego rządów zamek zyskał nowy styl późnorokokowy.

W latach 1904–1908 powstały nowe stajnie oraz wozownia. Jego żona Małgorzata była dla niego wielkim wsparciem, realizując się nie tylko jako malarka i rzeźbiarka do późnej starości, ale także angażując się w działalność charytatywną, pracując jako pielęgniarka w szpitalu chirurgicznym w Ratyzbonie. W 1923 roku książę Albert otrzymał honorowy tytuł doktora nauk Uniwersytetu w Innsbrucku. W okresie nasilających się wpływów ideologii nazistowskiej oraz podczas II wojny światowej, jako przedstawiciel katolickiej arystokracji, był skrytym przeciwnikiem nazizmu. Choć nie stawiał aktywnego oporu, nie wahał się wspierać swojego syna Karola Augusta, gdy ten został aresztowany przez Gestapo w sierpniu 1944 roku.

15 lipca 1950 roku Albert i Małgorzata świętowali diamentowe gody, w otoczeniu licznie zgromadzonych przedstawicieli europejskich rodzin monarszych. Z tej okazji miasto Ratyzbona uhonorowało ich tytułem honorowych obywateli. Książę Albert zmarł 22 stycznia 1952 roku w Ratyzbonie, w wieku 84 lat.

Życie prywatne