Albert Camille Vital (ur. 18 lipca 1952) to madagaskarski pułkownik, który pełnił funkcję premiera Madagaskaru od 20 grudnia 2009 do 2 listopada 2011.
Życiorys
Albert Camille Vital przyszedł na świat w 1952 roku w Toliarze. Ukończył francuską École Spéciale Militaire de Saint-Cyr oraz zdobył tytuł inżyniera budownictwa w ZSRR. W latach 2001–2002 studiował w Ecole Superieure Militaire (Wyższej Szkole Wojskowej) w Paryżu. Jest żonaty i ma pięcioro dzieci.
W latach 1987–1991 pełnił funkcję szefa Biura Technicznego ds. Rozwoju Sztabu Sił Zbrojnych. W latach 1993–1996 był instruktorem w szkole wojskowej. Od 1998 do 2001 dowodził I Regimentem Regionu Wojskowego Toliara 5. Po 2002 roku objął stanowisko przewodniczącego Izby Handlu i Przemysłu w Toliarze. W wojsku awansował do stopnia pułkownika. Przed tym był kandydatem na urząd mera Toliary oraz założycielem firmy ochroniarskiej. W czasie zamachu stanu na Madagaskarze w marcu 2009 nie odegrał kluczowej roli i nie poparł żadnej ze stron.
Premier Madagaskaru
20 grudnia 2009 roku został mianowany przez prezydenta Wysokiej Władzy Przejściowej, Andry’ego Rajoelinę, na stanowisko szefa rządu. Jego nominacja była odpowiedzią na pogłębiający się kryzys polityczny w kraju oraz brak porozumienia czterech głównych stron konfliktu w sprawie obsady ministerialnej w rządzie premiera Eugène’a Mangalazy. Zmiana nastąpiła zaledwie po dwóch dniach urzędowania premier Cécile Manorohanty. 18 grudnia Rajoelina odwołał premiera Mangalazę i powołał na to stanowisko dotychczasową wicepremier, jednak po dwóch dniach znowu zmienił szefa rządu. Premier Vital zaapelował do społeczeństwa oraz polityków opozycji o współpracę z jego gabinetem. Obiecał również zapewnienie bezpieczeństwa w kraju i przeprowadzenie wyborów parlamentarnych, które pierwotnie planowano na 20 marca 2010, jednak później przesunięto je na rok następny.
10 marca 2011 rząd premiera Vitala podał się do dymisji, aby umożliwić realizację postanowień porozumienia podpisanego przez osiem partii politycznych. Plan opierał się na styczniowej propozycji SADC i zakładał, że Rajoelina pozostanie na stanowisku, a nowy rząd przejściowy będzie kierował premier z innej partii politycznej i regionu administracyjnego niż prezydent. Plan zyskał akceptację mediatora SADC, Leonardo Simao, który zamierzał włączyć także partie opozycyjne trzech byłych prezydentów (Ratsiraki, Zafy’ego i Ravalomanany). 16 marca 2011 Rajoelina ponownie wyznaczył Alberta Camille’a Vitala na szefa rządu, formalnie jako bezpartyjnego. Skład nowego rządu, w którym kluczowe ministerstwa pozostały bez zmian, ogłoszono 26 marca. Partie byłych prezydentów potępiły jednostronny plan oraz działania władz, wzywając SADC do podjęcia działań w celu rozwiązania kryzysu.
18 października 2011 premier Vital złożył rezygnację na ręce prezydenta, stosując się do porozumienia politycznego podpisanego 17 września 2011. Porozumienie, które zostało zaakceptowane przez główne siły polityczne, przewidywało, że Rajoelina pozostanie na stanowisku głowy państwa, przyzna amnestię oraz umożliwi bezwarunkowy powrót do kraju Ravalomanany, a także powołanie nowego rządu złożonego z przedstawicieli wszystkich stron oraz zorganizowanie wyborów parlamentarnych i prezydenckich w ciągu roku. Nowy premier miał być wyznaczony przed 1 listopada 2011, a skład rządu miał zostać ustalony przed 17 listopada.
28 października 2011 prezydent Rajoelina mianował nowym szefem rządu Omera Beriziky’ego, zgłoszonego przez oboz byłego prezydenta Alberta Zafy’ego. 2 listopada 2011 Beriziky został zaprzysiężony na tym stanowisku.
Przypisy
Loading ...