Albert Borschette (urodzony 14 czerwca 1920 w Diekirch, zmarł 8 grudnia 1976 w Brukseli) był luksemburskim dyplomatą oraz pisarzem. Pełnił funkcję stałego przedstawiciela Luksemburga przy Wspólnotach Europejskich, a w latach 1970–1976 był członkiem Komisji Europejskiej.
Życiorys
W trakcie II wojny światowej został przymusowo wcielony do Wehrmachtu i wysłany na front wschodni. W celu uniknięcia służby wojskowej, symulując chorobę, zdezerterował i powrócił do Luksemburga, gdzie ukrywał się. Kształcił się w zakresie literaturoznawstwa na uczelniach w Aix-en-Provence, Innsbrucku, Monachium oraz Paryżu. Od końca lat 30. publikował prace dotyczące krytyki literackiej w języku francuskim i niemieckim. W latach 40. i 50. wydał kilka książek w języku francuskim, m.in. wspomnienia z pobytu w ZSRR. Za jedną z nich, Continuer à mourir z 1957 roku, otrzymał nagrodę od stowarzyszenia pisarzy SELF. W 1962 roku był współzałożycielem sekcji sztuki i literatury w ramach Institut Grand-Ducal, luksemburskiej akademii narodowej.
W 1945 roku rozpoczął pracę w luksemburskiej służbie dyplomatycznej, gdzie był attaché prasowym w ministerstwie spraw zagranicznych, a także kierownikiem przedstawicielstwa przy francuskich siłach okupacyjnych w Niemczech w Baden-Baden (1947–1949) oraz reprezentantem państwa w Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec. Następnie, w latach 1950–1956, pełnił funkcję sekretarza i radcy w ambasadach w Bonn i Brukseli. W latach 1956–1957 był zastępcą szefa delegacji przy EURATOM, a od 1958 do 1970 roku pierwszym stałym przedstawicielem Luksemburga przy Wspólnotach Europejskich. W latach 1962–1970 zasiadał również w Parlamencie Europejskim jako niezrzeszony. Od 1970 do 1976 roku był członkiem trzech kolejnych Komisji Europejskich (jako bezpartyjny), odpowiadając za konkurencję (1970–1976), politykę regionalną i informację (1970–1973) oraz administrację (1973–1976). W maju 1976 roku przeszedł udar, po którym zapadł w śpiączkę, co spowodowało, że jego obowiązki przejął Raymond Vouel. Zmarł sześć miesięcy później.
Na jego cześć nazwano ulicę w Luksemburgu oraz salę konferencyjną w siedzibie Komisji Europejskiej.
Odznaczenia
Otrzymał Order Korony Dębowej V klasy (1960), Krzyż Wielki Orderu Zasługi Cywilnej oraz Krzyż Zasługi I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
Przypisy
Loading ...