Albert Victor Alexander
Albert Victor Alexander, 1. hrabia Alexander of Hillsborough KG, CH (ur. 1 maja 1885 w Weston-super-Mare, zm. 11 stycznia 1965) był brytyjskim politykiem, związanym z Partią Pracy, który pełnił funkcje ministerialne w rządach Ramsaya MacDonalda, Winstona Churchilla oraz Clementa Attleego.
Życiorys
Był jednym z czworga dzieci Alberta Alexandra i Elizy Thatcher. Po śmierci ojca w 1886 roku, Albert wraz z rodziną przeniósł się do Bristolu. Edukację rozpoczął w Barton Hill School, jednak w wieku 13 lat zrezygnował z nauki, by rozpocząć pracę jako handlarz skórami. Po pięciu miesiącach zatrudnił się w Bristol School Board. W 1903 roku rozpoczął pracę w Somerset County Council w nowo utworzonym nadzorze edukacji. 6 czerwca 1908 roku ożenił się z Esther Ellen Chapple. W 1909 roku na świat przyszła ich córka Beatrix, a w 1911 roku urodził się syn, który zmarł w 1913 roku.
Alexander był aktywnym członkiem Weston Co-operative Society. W 1908 roku objął stanowisko skarbnika w lokalnej młodzieżowej organizacji liberalnej, a rok później został skarbnikiem Trades and Labour Council. W 1910 roku wszedł w skład zarządu Weston Co-op Society. Po wybuchu I wojny światowej zaciągnął się do armii, jednak nie brał udziału w działaniach wojennych. W listopadzie 1918 roku uzyskał stopień kapitana i rozpoczął prowadzenie kursów dla rannych żołnierzy, aby przygotować ich do życia w cywilu. Został zdemobilizowany w 1919 roku, a rok później został wiceprzewodniczącym Weston Co-op Society.
W 1922 roku Alexander został wybrany do Izby Gmin jako kandydat Co-operative Party z okręgu Sheffield Hillsborough, który reprezentował do 1950 roku, z przerwą w latach 1931–1935. W parlamencie szybko połączył siły z Partią Pracy. W pierwszym laburzystowskim rządzie w 1924 roku pełnił funkcję parlamentarnym podsekretarza stanu przy Zarządzie Handlu, odpowiedzialnego za marynarkę handlową. Kiedy Partia Pracy znalazła się w opozycji, Alexander został mówcą ds. handlu, angażując się także w tematy dotyczące rolnictwa, samorządu lokalnego oraz bezpieczeństwa socjalnego.
Po powrocie Partii Pracy do władzy w 1929 roku, Alexander objął stanowisko pierwszego lorda Admiralicji, gdzie dążył do redukcji potencjału militarnego Royal Navy. W styczniu 1930 roku uczestniczył w londyńskiej konferencji, podczas której Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Japonia podpisały traktat ograniczający zbrojenia na morzu. W 1931 roku, po zawarciu koalicji z liberałami i konserwatystami, Alexander opuścił gabinet i przeszedł do opozycji. W 1935 roku został mówcą ds. zagranicznych i handlu, a po objęciu władzy przez Winstona Churchilla w 1940 roku, Alexander ponownie zasiadł w gabinecie wojennym jako pierwszy lord Admiralicji.
Na tym stanowisku zyskał uznanie podwładnych. W 1942 roku brał udział w konwoju arktycznym, a w 1944 roku odwiedził brytyjskie wojska we Francji, krótko po D-Day. Mimo przyjaźni z Churchillem, Alexander opuścił gabinet wraz z resztą Partii Pracy po zakończeniu wojny w maju 1945 roku. Po zwycięstwie Partii Pracy w wyborach w lipcu 1945 roku, Alexander powrócił na stanowisko pierwszego lorda Admiralicji. W 1946 roku został ministrem bez teki, a później ministrem obrony, odpowiedzialnym za wprowadzenie nowego modelu służby wojskowej.
W 1950 roku Alexander postanowił nie ubiegać się o reelekcję. Otrzymał tytuł 1. wicehrabiego Alexander of Hillsborough i zasiadł w Izbie Lordów. Zajął również stanowisko Kanclerza Księstwa Lancaster. Po przegranych przez Partię Pracy wyborach w 1951 roku, wycofał się z aktywnej polityki, ale w 1955 roku, pod wpływem Hugh Gaitskella, został liderem Partii Pracy w Izbie Lordów. Popierał utworzenie instytucji parów dożywotnich i sprzeciwiał się członkostwu Wielkiej Brytanii w EWG. W 1963 roku otrzymał tytuł hrabiego Alexander of Hillsborough i barona Weston-super-Mare. W 1964 roku został kawalerem Orderu Podwiązki i zrezygnował ze stanowiska lidera laburzystów w izbie wyższej.
Zmarł w 1965 roku, a wraz z jego śmiercią wygasły wszystkie jego tytuły parowskie.
Loading ...