Albert Abrams

Albert Abrams (ur. 8 grudnia 1863 w San Francisco, zm. 13 stycznia 1924 tamże) był amerykańskim lekarzem, który zyskał rozgłos jako twórca kontrowersyjnej „radioniki”. Stworzył urządzenia, które rzekomo miały zdolność do diagnozowania i leczenia z wyjątkową efektywnością.

W 1878 roku rozpoczął studia w Medical College of the Pacific, gdzie w 1881 roku uzyskał amerykański tytuł medyczny. Po opanowaniu języka niemieckiego w tym samym roku wyjechał do Heidelbergu, aby kontynuować naukę na tamtejszym uniwersytecie, kończąc ją w 1882 roku. Choć dokumenty uczelni potwierdzają jego obecność, brak jest dowodów na uzyskanie tytułu doktora, co twierdził. Następnie kontynuował edukację w Londynie, Berlinie, Wiedniu i Paryżu, a w 1883 roku zdobył tytuł doktora medycyny (M.D.) w Cooper College. Posługiwał się też tytułem LL.D., który rzekomo przyznano mu przez „University of Portland”, jednak nie potwierdzono istnienia takiej uczelni.

W latach 1893-1898 pełnił funkcję profesora patologii w Cooper Medical College w San Francisco. W 1898 roku zrezygnował z tej posady, najprawdopodobniej z powodu nacisków związanych z kontrowersjami dotyczącymi jego metod, które zostały uznane za szarlatanerię.

Pod koniec XIX wieku Abrams był uznawany za cenionego lekarza i neurolog, pełniąc funkcje przewodniczącego oraz wiceprzewodniczącego w różnych stowarzyszeniach medycznych. W 1889 roku został wybrany na wiceprezydenta Kalifornijskiego Towarzystwa Medycznego, a w 1893 roku objął stanowisko prezydenta Medyczno-Chirurgicznego Towarzystwa w San Francisco.

Na początku XX wieku zyskał reputację szanowanego eksperta w neurologii, a od 1904 roku pełnił funkcję dyrektora Polikliniki Emanuela w San Francisco. Jego ekscentryczne podejście do medycyny zaczęło budzić wątpliwości w środowisku naukowym. Eksperymenty Abramsa z hipnotyzmem oraz jego publikacje zyskały miano bardziej znachorskich niż medycznych. Dodatkowe kontrowersje wywoływały jego wynalazki, których konstrukcja była tak „delikatna”, że nie można ich było otworzyć do badań, a sam sprzęt oraz szkolenia były bardzo kosztowne, co stanowiło źródło znacznych zysków.

Początkowo cieszył się dużym uznaniem w środowisku medycznym dzięki swoim pionierskim badaniom, w tym nad zastosowaniem promieni rentgenowskich w diagnostyce kardiologicznej. W 1910 roku odszedł od ortodoksji medycznej, publikując książkę na temat techniki medycznej, którą nazwał spondyloterapią. Była to jego wersja chiropraktyki i osteopatii, które wówczas były postrzegane jako „kulty” przez środowisko medyczne. W 1916 roku przedstawił teorię tzw. elektronowych reakcji Abramsa (ERA), zgodnie z którą elektrony miały być podstawowym elementem życia, a ich wibracje odzwierciedlały stan zdrowia człowieka.

Abrams twierdził, że choroby można leczyć poprzez generowanie wibracji o częstotliwości odpowiadającej danej chorobie. Mimo że jego metody i urządzenia zyskały popularność, szybko zostały uznane za fałszerstwa przez środowiska medyczne, co zostało udowodnione w wielu przypadkach.

Abrams był aktywny zarówno w USA, jak i Europie, gdzie zakładał kliniki i prowadził wykłady. W Polsce jego metody leczenia cieszyły się popularnością, szczególnie wśród członków i sympatyków Polskiego Towarzystwa Teozoficznego oraz organizacji takich jak Związek Jutrzenki/Zakon Gwiazdy.

Albert Abrams zmarł 13 stycznia 1924 roku w San Francisco na odoskrzelowe zapalenie płuc.

Publikacje

The Electronic Reactions of Dr. Abrams [and other writings]; Manual of clinical diagnosis (1891);
Clinical diagnosis (1894);
Transactions of the Antiseptic Club (1895);
Diseases of the heart (1900);
Diseases of the heart: Their Diagnosis and Treatment (1900);
Scattered leaves from a physician’s diary (1900);
Nervous breakdown: its concomitant evils: its prevention and cure, a correct technique of living for brain workers (1901);
The Blues (splanchnic neurasthenia): Causes and Cure (1904);
Man and his poisons: a practical exposition of the causes, symptoms and treatment of self-poisoning (1906);
Diagnostic Therapeutics (1910);
Spondylotherapy (1910);
Spondylotherapy; spinal concussion and the application of other methods to the spine in the treatment of disease (1910);
Progressive spondylotherapy (1913);
A summary of new clinico-physiologic and reflexologic data: with an appendix on the physiological physics of the various forms of force (1913);
New concepts in diagnosis and treatment (1916).