Albatros J.I to niemiecki samolot piechoty, który został zaprojektowany w 1917 roku przez firmę Albatros Flugzeugwerke GmbH.
Historia
W 1917 roku niemieckie lotnictwo złożyło zamówienie w kilku wytwórniach na nowy typ samolotu, który miał współpracować z wojskami lądowymi, klasyfikowanym jako IFL (Infanterieflugzeug). W odpowiedzi na to zamówienie, wytwórnia Albatros już w połowie 1917 roku zaprezentowała samolot oznaczony jako Albatros J.I (oznaczenie fabryczne L40).
Główni konstruktorzy, inżynierowie Thelen oraz Schubert, opracowali nowy samolot, bazując na udanej konstrukcji rozpoznawczo-bombowej Albatros C.XII. Z tego modelu przejęto skrzydła oraz usterzenie, a także tylną część kadłuba. W nowym projekcie kadłuba częściowo zrezygnowano z konstrukcji półskorupowej na rzecz kratownicowej, co umożliwiło łatwiejsze opancerzenie płaskich powierzchni. Dwuosobowa odkryta kabina załogi w centralnej części kadłuba została osłonięta pancernymi płytami o grubości 5 mm, chroniącymi przed ogniem z broni strzeleckiej. W sumie wyprodukowano około 240 egzemplarzy tego samolotu.
Albatros J.I został wprowadzony do użytku w niemieckim lotnictwie w połowie 1917 roku. Podczas działań bojowych na froncie zauważono, że samolot skutecznie spełnia swoje zadania, jednak jego słabą stroną było brak opancerzenia silnika. Ta wada została naprawiona w kolejnej wersji, Albatros J.II.
Użycie w lotnictwie polskim
Na początku 1919 roku polskie oddziały zdobyły lub przejęły kilka samolotów Albatros J.I od wycofujących się Niemców. Jeden z nich był używany w I Eskadrze Wielkopolskiej (później przekształconej w 12 Eskadrę Wywiadowczą), a następnie w szkole pilotów na lotnisku Ławica w Poznaniu. W warsztatach lotniczych w Poznaniu zmontowano osiem samolotów tego typu z części, z których dwa zostały przydzielone w sierpniu 1920 roku do 8 Eskadry Wywiadowczej. Samoloty Albatros J.I brały udział w walkach podczas wojny polsko-radzieckiej.
Ogółem w Polsce użytkowano około 10 egzemplarzy samolotu Albatros J.I. W polskim lotnictwie samoloty te były eksploatowane do 1921 roku, po czym zostały wycofane z powodu całkowitego zużycia.
Opis techniczny
Albatros J.I to dwumiejscowy dwupłat o mieszanej konstrukcji, głównie drewnianej. Kadłub zbudowany jest w formie kratownicy drewnianej, pokrytej blachą duralową w przedniej części oraz półskorupowej, krytej sklejką, w tylnej części. Skrzydła są dwudźwigarowe, drewniane, pokryte płótnem, przy czym górny płat oparty jest na rozpórkach i zastrzałach, a dolny mocowany do kadłuba. W przedniej części kadłuba znajduje się silnik rzędowy, chłodzony cieczą, który częściowo wystaje z kadłuba, a kolektor wydechowy jest skierowany ku górze. W środkowej części kadłuba umieszczono zbiornik paliwa oraz dwie odkryte kabiny załogi w układzie tandem, z miejscem dla pilota i obserwatora. Środkowa część kadłuba została wykonana z blachy pancernej ze stali chromoniklowej, o grubości 5 mm, chroniącej dolną, boczną i tylną część. W kabinie pilota z lewej strony płyta pancerna tworzy drzwiczki, ułatwiające wysiadanie. Usterzenie jest klasyczne, eliptyczne, a stateczniki pokryte są sklejką, podczas gdy stery mają konstrukcję z rur stalowych, również pokrytą płótnem. Samolot wyposażony jest w klasyczne podwozie stałe, z płozą ogonową. Chłodnica cieczy umieszczona jest pośrodku przed górnym płatem, a śmigło jest drewniane, dwułopatowe.
Uzbrojenie główne składa się z dwóch stałych karabinów maszynowych LMG 08/15 (Spandau) kal. 7,92 mm, zamontowanych w kadłubie, które strzelają skośnie w dół do przodu pod kątem 45°, służąc do ostrzeliwania celów naziemnych w locie poziomym. Dodatkowo, samolot wyposażony jest w ruchomy karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm dla obserwatora, umieszczony na obrotnicy. Zapas amunicji wynosi po 500 nabojów.
Bibliografia
Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 – Tomik 2, Barwa w lotnictwie polskim nr 7, Warszawa 1987, ISBN 83-206-0728-0
Zobacz też
- Pokrewne konstrukcje: Albatros C.XII
- Porównywalne samoloty: Junkers J.I, AEG J.I
Linki zewnętrzne
Foto
Loading ...