Albatros D.X

Albatros D.X to niemiecki dwupłatowy samolot myśliwski z czasów I wojny światowej, opracowany i wyprodukowany w berlińskiej wytwórni Albatros-Werke GmbH. Z powodu niezadowalających parametrów lotu, maszyna nie trafiła do seryjnej produkcji.

Historia

Na początku 1918 roku w zakładach Albatros-Werke GmbH stworzono prototyp myśliwca, który zrezygnował z tradycyjnej dla Albatrosa konstrukcji półskorupowej. Kadłub miał płaskie boki i dno, niemal identyczny jak w równolegle projektowanym modelu D.IX. Skrzydła były połączone pojedynczymi zastrzałami o kształcie litery „I”, a dodatkową sztywność zapewniały cięgna stalowe. W maszynie zastosowano 8-cylindrowy silnik w układzie V Benz Bz.IIIbo. Wyprodukowano jedynie jeden egzemplarz myśliwca, oznaczony numerem 2206/18, który wziął udział w drugim konkursie na samolot myśliwski w Adlershof w czerwcu 1918 roku. Gorsze osiągi w porównaniu do innych myśliwców spowodowały zakończenie dalszych prac nad tym modelem.

Opis konstrukcji i dane techniczne

Albatros D.X był jednoosobowym, jednosilnikowym dwupłatem myśliwskim. Długość samolotu wynosiła 6,18 metra, a jego rozpiętość skrzydeł sięgała 9,84 metra. Masa pustego płatowca wynosiła 666 kg, natomiast masa startowa osiągała 905 kg. Wysokość samolotu wynosiła 2,75 metra. Napęd stanowił chłodzony cieczą 8-cylindrowy silnik w układzie V Benz Bz.IIIbo, o mocy 143 kW (195 KM). Maksymalna prędkość samolotu wynosiła 170 km/h, a czas trwania lotu wynosił 1,5 godziny. Maszyna mogła osiągnąć pułap 5000 metrów w czasie 22 minut.

Prototyp był uzbrojony w dwa stałe zsynchronizowane karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm.