Albatros D.III

Albatros D.III to niemiecki dwupłatowy samolot myśliwski, który powstał w 1916 roku w zakładach Albatros-Werke GmbH w Berlinie. Był to jeden z kluczowych niemieckich myśliwców podczas I wojny światowej.

Historia

W pierwszej połowie 1916 roku inżynier Robert Thelen z niemieckiej firmy Albatros Flugzeugwerke GmbH, bazując na doświadczeniach pilotów, którzy korzystali z samolotów myśliwskich Albatros D.I i D.II, rozpoczął prace nad nowym myśliwcem dla niemieckiego lotnictwa. Zgodnie z wymaganiami, samolot miał charakteryzować się dobrą zwrotnością, zdolnością do szybkiego manewrowania w pionie, dużą prędkością wznoszenia oraz wytrzymałością na przeciążenia.

Do napędu samolotu wykorzystano silnik rzędowy znany z wcześniejszych modeli, a kadłub pozostał taki sam jak w Albatrosie D.II. Wprowadzono jednak dolny płat o mniejszej cięciwie niż górny, co było inspiracją z układu półtorapłata stosowanego w francuskich myśliwcach Nieuport. Płatów połączono słupkami w kształcie litery V. Oba płaty – górny dwudźwigarowy i dolny jednodźwigarowy – były pokryte płótnem. Kadłub miał konstrukcję półskorupową, z pokryciem wykonanym ze sklejki. Usterzenie zarówno pionowe, jak i poziome miało półokrągły kształt oraz dużą powierzchnię.

Prototyp Albatrosa D.III został oblatany we wrześniu 1916 roku. Okazał się on łatwy w pilotażu, zwrotny, wytrzymały i o dobrych osiągach.

Jednakże wadą samolotu była niewystarczająca sztywność komory płatów, co wynikało z połączenia słupkami w kształcie litery V oraz ograniczonej wytrzymałości dolnych płatów. Podczas dużych przeciążeń, na przykład przy wyprowadzaniu z lotu nurkowego, dochodziło do odkształceń okuć dolnego płata, a czasami nawet do jego złamania w trakcie lotu.

Po wprowadzeniu drobnych poprawek, w 1917 roku rozpoczęto produkcję seryjną samolotu. W sumie wyprodukowano 1340 egzemplarzy Albatrosa D.III, głównie w zakładach Ostdeutsche Albatros-Werke w Pile. Produkcja licencyjna udoskonalonej wersji Albatros D.III (Oef) rozpoczęła się w austriackich zakładach Oeffag.

Od grudnia 1916 roku samoloty były kierowane do niemieckich jednostek lotniczych na front, zwłaszcza na froncie zachodnim. Oferowały one lepszą prędkość wznoszenia w porównaniu do samolotów alianckich, chociaż ustępowały im pod względem zwrotności. W pierwszej połowie 1917 roku Albatrosy dominowały w powietrzu nad starszymi myśliwcami Ententy, przyczyniając się do znacznych strat brytyjskich w tzw. „krwawym kwietniu” 1917 roku. Na tym samolocie walczyli najwięksi niemieccy asy lotnicze tego okresu, tacy jak Manfred von Richthofen i Ernst Udet. Od połowy 1917 roku, wraz z wprowadzeniem nowych myśliwców Ententy, przewaga Albatrosów zaczęła maleć, ale samoloty te były używane do końca wojny. Następcą Albatrosa stał się Fokker D.VII.

Użycie samolotu w lotnictwie polskim

Po zakończeniu I wojny światowej, 10 samolotów Albatros D.III zostało zdobytych przez Polaków. Dodatkowo, w 1920 roku dwa samoloty tego typu zmontowano z odzyskanych części w warsztatach Stacji Lotniczej w Poznaniu na lotnisku Ławica. W latach 1919–1921 znajdowały się one w eskadrach myśliwskich: 7. (1 egzemplarz) oraz 13. (2 egzemplarze), a także w eskadrach wywiadowczych: 4. (1 egz.), 5. (2 egz.), 12. (1 egz.) oraz w Wojskowej Szkole Lotniczej w Warszawie (2 egz.) i w Wyższej Szkole Pilotów na lotnisku Ławica (3 egz.). Na Ławicy instruktor akrobacji Adam Haber-Włyński wyszkolił późniejszego pilota-instruktora i literata Janusza Meissnera.

Polscy piloci wykorzystywali te samoloty w latach 1919–1920 oraz podczas wojny polsko-bolszewickiej, zdobywając reputację niezawodnych maszyn. Należy również zauważyć, że w Polsce używano także 38 austriackich Albatrosów D.III (Oef).

Po zakończeniu działań wojennych, w latach 1921–1926, Albatros D.III służył w 15. eskadrze myśliwskiej 3. pułku lotniczego w Poznaniu, a później do 1932 roku w eskadrze treningowej tego pułku.

Opis techniczny

Samolot myśliwski Albatros D.III był jednomiejscowym dwupłatem o mieszanej konstrukcji, przeważnie drewnianej. Kabina była otwarta, a podwozie miało klasyczną, stałą budowę.