Albatros D.II

Albatros D.II

Albatros D.II to niemiecki samolot myśliwski z czasów I wojny światowej. Stanowił udoskonaloną wersję modelu Albatros D.I, w którym wprowadzono zmiany mające na celu m.in. poprawienie widoczności z kabiny pilota. W tym celu górny płat został obniżony i przybliżony do kadłuba. Maszyna została wyposażona w sześciocylindrowy silnik Mercedes D.III, chłodzony wodą, o mocy 160 KM, oraz dwa synchronizowane karabiny maszynowe lMG 08.

W sierpniu 1916 roku zamówiono pierwsze 100 egzemplarzy tego samolotu, które szybko trafiły do służby bojowej. Dzięki tym maszynom po raz pierwszy w niemieckim lotnictwie utworzono wyspecjalizowane eskadry myśliwskie, co zwiększyło efektywność podczas walk. Podobne jednostki istniały w lotnictwie alianckim (francuskim i brytyjskim) już od 1915 roku. Dowództwo eskadry Jagdstaffel 2 (w skrócie Jasta 2) objął we wrześniu 1916 roku Oswald Boelcke, jeden z niemieckich asów myśliwskich I wojny światowej. W tej eskadrze latali m.in.: Manfred von Richthofen (późniejszy czołowy as niemiecki), Erwin Böhme oraz Hans Reimann. W pierwszym miesiącu działalności Jasta 2, do końca września, Boelcke zestrzelił 11 brytyjskich samolotów, latając początkowo na dwupłatowych myśliwcach Fokker D.III, a od 17 września na Albatrosie D.II.

Model ten był także produkowany na licencji w zakładach LVG oraz w austro-węgierskich zakładach Oeffag i używany w siłach powietrznych Austro-Węgier. Wersje austro-węgierskie Albatrosa D.II były wyposażone w mocniejszy silnik Austro-Daimler o mocy 185 KM. Pojedyncze egzemplarze tego samolotu były również użytkowane przez Wojsko Polskie w okresie międzywojennym.

Opis konstrukcji

Konstrukcja samolotu jest półskorupowa i drewniana; płaty mają prostokątny kształt, są drewniane i pokryte płótnem.