Albatros czarnonogi

Albatros czarnonogi (Phoebastria nigripes)

Albatros czarnonogi to duży ptak morski należący do rodziny albatrosów (Diomedeidae). Jest to gatunek monotypowy.

Wygląd

Ptak ten nie wykazuje dymorfizmu płciowego. Jego skrzydła mają brązowy kolor, a wokół nasady dzioba znajduje się biała obrączka. Z tyłu oka również występuje biała plama, podczas gdy reszta ciała jest brunatna. Dziób ma zielonobrązowy odcień, a nogi są czarne. W miarę starzenia się ptaka upierzenie staje się białe, brzuch oraz pokrywy podogonowe i kuper jaśnieją, a dziób przybiera żółtawy lub różowy kolor. Nogi zmieniają się na ciemnożółte.

Rozmiary

Długość ciała albatrosa czarnonogiego wynosi od 64 do 74 cm, a rozpiętość jego skrzydeł to 193–216 cm. Masa ciała waha się od 2,2 do 4,3 kg.

Zasięg i środowisko

Gniazda tego gatunku można znaleźć na Północno-Zachodnich Wyspach Hawajskich, a także na niektórych z Dalekich Wysp Mniejszych Stanów Zjednoczonych oraz na czterech odległych wyspach Japonii, w tym na Torishimie. Największe kolonie lęgowe znajdują się na atolach Midway i Laysan. Albatros czarnonogi rozprasza się na dużym obszarze północnego Pacyfiku, zwłaszcza w kierunku północno-wschodnim, docierając do wybrzeży Ameryki Północnej, gdzie jest najliczniejszy latem i jesienią. Sporadycznie można go spotkać na półkuli południowej.

Pożywienie

Albatros czarnonogi żywi się ikrą ryb latających, kałamarnicami, rybami oraz skorupiakami, a także odpadkami wyrzucanymi przez ludzi, w tym resztkami ryb.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2013 roku klasyfikuje albatrosa czarnonogiego jako gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Wcześniej, od 2000 roku, miał status gatunku narażonego (VU – Vulnerable), a od 2003 roku status gatunku zagrożonego (EN – Endangered). W 2012 roku znów został zaklasyfikowany jako gatunek narażony. Liczebność populacji w 2012 roku oszacowano na około 69 tysięcy par lęgowych, a trend liczebności uznaje się za rosnący. Główne zagrożenia dla tego gatunku to zaplątanie w sieciach rybackich oraz taklach (długich sznurach z haczykami), co prowadzi do śmierci około 6–10 tysięcy ptaków rocznie. Na przełomie XX wieku znaczący spadek liczebności był skutkiem polowań na pióra, jednak ten proceder został zatrzymany, co pozwoliło populacji na odbudowę.