Albatros C.VII to niemiecki dwupłatowy samolot rozpoznawczy z czasów I wojny światowej, wyprodukowany w zakładach Albatros-Werke GmbH w Berlinie.
Historia
Problemy konstrukcyjne związane z samolotem Albatros C.V doprowadziły do rozpoczęcia w 1916 roku prac nad jego następcą w wytwórni Albatros-Werke GmbH. Pierwsza wersja projektu, oznaczona jako C.VI, szybko została porzucona z powodu braku perspektyw. Inżynierowie Robert Thelen i R. Schubert postanowili zastosować sprawdzone elementy z samolotu C.V oraz myśliwców serii D (w tym Albatros D.III i Albatros D.V). Zmodyfikowano konstrukcję kadłuba, rezygnując z tradycyjnej kratownicy na rzecz układu podłużnic i wręg o prostokątnym przekroju.
Skrzydła pochodzą z modelu Albatros C.V, przy czym górne (wraz z lotkami) pochodzą z wersji C.V/17, a dolne z C.V/16. Bez zmian zaadaptowano kabinę załogi oraz część ogonową z poprzedniego modelu. Podwozie zostało również skopiowane, co przyczyniło się do powstania udanego samolotu, który służył do dalekiego rozpoznania, współpracy z artylerią oraz bombardowania. Do końca 1917 roku wyprodukowano 350 egzemplarzy tego samolotu, a produkcja odbywała się zarówno w zakładach macierzystych, jak i w Ostdeutsche Albatros Werke (OAW w Pile) oraz Bayerische Flugzeug-Werke. Samolot zyskał uznanie wśród pilotów i pozostawał w służbie frontowej aż do zakończenia I wojny światowej.
Użycie w lotnictwie polskim
Po odzyskaniu niepodległości, Wojsko Polskie dysponowało nieokreśloną liczbą egzemplarzy samolotu Albatros C.VII (szacunki w literaturze wahają się od 2 do 27 egzemplarzy). Dwa płatowce zostały poddane remontowi w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie, a 2 lub 4 kolejne egzemplarze zmontowano z części znalezionych na Stacji Lotniczej Ławica. Samoloty te brały udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej, służąc w 3., 4., 5., 6., 14. oraz prawdopodobnie 12. eskadrze wywiadowczej. Po zakończeniu działań wojennych kilka egzemplarzy przekazano do szkół lotniczych w Toruń, Ławicy oraz Grudziądzu, gdzie były używane do 1922 roku. W literaturze lotniczej podawany jest także rok 1925 jako data wycofania ich z użytku.
Konstrukcja
Samolot jest dwumiejscowym dwupłatem o konstrukcji drewnianej.
Kadłub ma prostokątny przekrój, zbudowany na układzie podłużnic i wręg, pokryty sklejką. Front kadłuba, w rejonie silnika, jest wykończony blachą aluminiową. Wierzchnia część kadłuba jest wyprofilowana na owal, boki są proste i pokryte sklejką. Za silnikiem umieszczony jest zbiornik paliwa.
Skrzydła mają konstrukcję dwudźwigarową i są dwudzielne. Górny płat wyposażony jest w lotki z kompensacją osiową. Komora płatów, podobnie jak w poprzednich modelach, jest dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z drutu. Skrzydła pokryte są płótnem.
Usterzenie jest drewniane, a szkielet sterów spawany z rur stalowych. Pionowy statecznik pokryty jest sklejką, a poziome stateczniki są dwudzielne, wolnonośne i również pokryte płótnem. Stery mają wyważenie rogowym.
Podwozie jest trójpunktowe z płozą ogonową.
Napęd stanowi rzędowy, 6-cylindrowy silnik Benz Bz.IV o mocy 200 KM (150 kW), chłodzony wodą. W niektórych egzemplarzach stosowano również silniki Austro Daimler o mocy 225 KM (166 kW) oraz Mercedes D IVa o mocy 260 KM (191 kW). W przypadku silnika Benz montowano pionowe chłodnice umieszczone po obu stronach kadłuba. Egzemplarze używane w lotnictwie polskim miały chłodnice ulowe zamontowane w centralnej części górnego płata.
Przypisy
Bibliografia
Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1987, seria: Barwa w lotnictwie polskim. Tomik 6. ISBN 83-206-0566-0. OCLC 830086221.
Peter Gray, Owen Thetford: German aircraft of the First World War. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc., 1962. OCLC 896616182.
Ryszard Kaczkowski: Albatros C-VII. „Skrzydlata Polska”. 16/1971, 18 kwietnia 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
Loading ...