Albatros C.III – niemiecki dwupłatowy samolot wielozadaniowy z czasów I wojny światowej, wyprodukowany przez firmę Albatros-Werke GmbH w Berlinie.
Historia
Model C.III został opracowany przez inżyniera Schuberta w 1915 roku jako rozwinięcie popularnego samolotu Albatros C.I. W porównaniu do swojego poprzednika, charakteryzował się bardziej opływowym kształtem kadłuba oraz usterzeniem wzorowanym na samolocie Albatros B.III. Był przeznaczony do lotów obserwacyjnych, fotorozpoznania, działał również jako lekki bombowiec oraz zapewniał eskortę bombową. Oznaczenie fabryczne to LDDM, a od 1919 roku L 10. Najbardziej zauważalną różnicą w porównaniu do C.I był zupełnie nowy, zaokrąglony kształt steru kierunku i usterzenia poziomego. Samolot był napędzany przez silniki Benz Bz.III o mocy 150 KM lub Mercedes D.III o mocy 160 KM. Dzięki zmniejszonej masie i lepszej konstrukcji, Albatros C.III osiągał lepsze wyniki, zwłaszcza w zakresie prędkości wznoszenia i manewrowości. Wprowadzono również stały zsynchronizowany karabin maszynowy dla pilota. Oprócz zakładów macierzystych i ich filii, jak OAW w Pile, samolot był produkowany na licencji w sześciu innych zakładach: BFW, DFW, Linke-Hofmann, LVG, Hansa (Caspar) oraz Siemens-Schuckertwerke (SSW).
Albatros C.III uznawany był za udany samolot, odznaczał się solidną konstrukcją, stabilnością w locie oraz dobrą reaktywnością na polecenia sterów. Pierwsze 12 egzemplarzy zostało wprowadzone do użytku na froncie w grudniu 1915 roku, a ich największa liczba wynosiła 354 egzemplarze w sierpniu 1916 roku. Większość z nich została wycofana z frontu i zastąpiona nowocześniejszymi modelami w połowie 1917 roku. Po tej dacie samoloty były używane i nadal produkowane jako maszyny szkoleniowe. Łącznie złożono zamówienia na 2271 egzemplarzy tego typu.
Użycie samolotu w lotnictwie polskim
Po zakończeniu wojny, polskie lotnictwo użytkowało 15 egzemplarzy Albatrosów C.III (w starszej literaturze podaje się, że było ich 49, w tym 38 zakupionych). Dziesięć z nich zdobyto w dniach 14-15 listopada 1918 roku na Lotnisku Mokotowskim (był to pierwszy samolot, który uruchomiono tam 20 listopada), a kolejne pięć zdobyto podczas powstania wielkopolskiego w 1919 roku na lotnisku Ławica oraz w hali na Winiarach w Poznaniu. Samoloty były wykorzystywane bojowo, w liczbie od jednego do kilku egzemplarzy, w eskadrach: 1., 2., 4., 7., 8. oraz w Toruńskiej Eskadrze Wywiadowczej. Następnie nieliczne z nich zostały przekształcone w maszyny do szkolenia, między innymi w Wojskowej Szkole Lotniczej w Warszawie (ostatni egzemplarz został wycofany z eksploatacji w 1922 roku). W starszej literaturze podawano, że samoloty te były wycofywane z użytku w polskim lotnictwie dopiero w 1929 roku.
Przypisy
Bibliografia
Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 – Tomik 1. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1987. ISBN 83-206-0566-0. Brak numerów stron w książce.
Volker, Nemsch: Die Fliegerei des Ersten Weltkrieges. Niemcy: QAU, 2003. ISBN 3-930571-71-4. Brak numerów stron w książce.
Peter M. Grosz: Albatros C.III. Berkhamsted: Albatros Productions, 1989, seria: Windsock Datafile. nr 13. ISBN 0-948414-17-0. (ang.).
Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X.
Ryszard Kaczkowski: Albatros C-III. „Skrzydlata Polska”. 9/1971, 28 lutego 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. Brak numeru strony.
Linki zewnętrzne
