Albatros B.II

Albatros B.II to niemiecki dwupłatowy samolot wielozadaniowy, który pełnił funkcje szkolne, łącznikowe i rozpoznawcze. Został zaprojektowany w 1914 roku przez niemiecką firmę Albatros Werke AG w Berlinie.

Historia

Samolot Albatros B.II powstał w połowie 1914 roku jako rozwinięcie modelu Albatros B.I, zaprojektowanego przez inżyniera Ernsta Heinkla na początku tego samego roku. Model B.II okazał się sukcesem i stał się pierwszym poważnym osiągnięciem firmy Albatros.

Produkcja tego samolotu odbywała się w dwóch wersjach: podstawowej wielozadaniowej B.II (oznaczenie fabryczne L2) oraz w wersji szkolnej B.IIa (oznaczenie fabryczne L30), która była wyposażona w podwójne sterownice. Wersja B.IIa miała silnik Mercedes D.II lub Argus As.II o mocy 120 KM (88 kW). Inne jednostki napędowe to Mercedes D.III oraz Benz Bz.III (150 KM). Samolot nie był standardowo uzbrojony, jednak wersje B.II produkowane dla lotnictwa Austro-Węgier miały w przedniej kabinie zamontowany karabin maszynowy kal. 7,92 mm. Do bombardowania wykorzystywano lekkie bomby umieszczane w kabinie.

Produkcję seryjną Albatros B.II rozpoczęto w zakładach macierzystych oraz w filiach Ostdeutsche Albatros Werke (OAW) w Pile. Z powodu dużego zapotrzebowania ze strony niemieckiego i austro-węgierskiego lotnictwa, samoloty te były również produkowane na licencji w zakładach Aviatik, BFW, Luft-Fahrzeug-Gesellschaft, Mercur, Linke-Hoffman oraz Refla (zakłady Refla, mieszczące się w Warszawie, wyprodukowały 200 samolotów w latach 1916-1918 jako filia Albatrosu).

W sumie, w latach 1914-1918, we wszystkich zakładach wyprodukowano ponad 3000 samolotów Albatros B.II i B.IIa.

Użycie

Samoloty Albatros B.II były wykorzystywane w czasie I wojny światowej, począwszy od 1915 roku, przez wojskowe lotnictwo niemieckie i austro-węgierskie jako maszyny łącznikowe i szkolne. W początkowych fazach wojny pełniły także rolę samolotów rozpoznawczych i sporadycznie bombowych, jednak w miarę upływu czasu zostały zastąpione w tych rolach przez uzbrojone modele klasy C, takie jak Albatros C.I, które powstały na bazie B.II. W późniejszych latach samoloty te przede wszystkim służyły do szkolenia, a ich eksploatacja trwała aż do lat 20., także w lotnictwie cywilnym.

W latach 1918-1919 samoloty te znajdowały się również na wyposażeniu lotnictwa szwedzkiego.

Użycie w lotnictwie polskim

W polskim lotnictwie Albatros B.II pojawił się w 1918 roku, tuż po odzyskaniu niepodległości, kiedy to zdobyto 14 samolotów szkolnych tego typu w Małopolsce. Dodatkowo, w 1920 roku w warsztatach na lotnisku Ławica w Poznaniu zmontowano z pozyskanych części jeszcze 15 samolotów (inne źródła podają liczbę 10). Łącznie, z późniejszymi zakupami, liczba Albatrosów B.II używanych w Polsce mogła wynieść 64 sztuki lub więcej.

Samoloty te w Polsce były głównie wykorzystywane do szkolenia, ale część z nich stosowano również do zadań rozpoznawczych i bombowych, na przykład w 1. i 15. eskadrach wywiadowczych podczas wojny polsko-radzieckiej. W lotnictwie wojskowym były eksploatowane do połowy lat dwudziestych, a nieliczne egzemplarze służyły w polskim lotnictwie cywilnym do początku lat 30.

Opis konstrukcji

Samolot to dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej, głównie drewnianej. Kadłub ma konstrukcję kratownicową, pokrytą blachą aluminiową w przedniej części przy silniku oraz sklejką w pozostałych miejscach. Skrzydła są dwudźwigarowe, drewniane, o prostokątnym kształcie, pokryte płótnem. Górny płat oparty jest na zastrzałach, a dolny mocowany do kadłuba. Płaty są usztywnione czterema parami rozpórek stalowych oraz cięgnami stalowymi. Lotki znajdują się jedynie na górnym płacie. W przedniej części kadłuba umieszczono silnik rzędowy chłodzony cieczą, który częściowo wystaje poza obrys górnej części kadłuba, a jego kolektor wydechowy odprowadza spaliny nad górny płat. W środkowej części kadłuba znajdują się dwie odkryte kabiny załogi w układzie tandem; kabina obserwatora jest osłonięta małym wiatrochronem, natomiast kabina pilota jest wyposażona w urządzenia sterownicze oraz przyrządy pokładowe. Usterzenie jest klasyczne, skośne, o dużej powierzchni, zbudowane z rur stalowych, pokryte płótnem. Podwozie jest klasyczne, stałe, z płozą ogonową. Chłodnica cieczy umieszczona jest pośrodku przed górnym płatem, a śmigło jest drewniane, dwułopatowe.

Bibliografia

Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski, Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918–1939 – Tomik 1, Barwa w lotnictwie polskim nr 6, Warszawa 1987, ISBN 83-206-0571-7