Albatros to wschodnioniemiecki ścigacz okrętów podwodnych, który powstał w latach 60. XX wieku. Jest jednym z 12 okrętów projektu 201M, które NRD pozyskało z ZSRR. Został zbudowany w stoczni numer 340 w Zielenodolsku, a do służby w marynarce wojennej NRD wszedł 15 sierpnia 1960 roku. W grudniu 1967 roku jednostka została przekazana do straży granicznej, a ostatecznie wycofano ją ze służby 29 kwietnia 1972 roku.
Projekt i budowa
Ścigacze okrętów podwodnych projektu 201 były rozwinięciem wcześniejszych jednostek projektu 122bis. Projekt został stworzony w biurze konstrukcyjnym CKB-340 pod nadzorem głównego konstruktora A.W. Kunachowicza. Nowe okręty były mniejsze od swoich poprzedników, co skutkowało gorszą dzielnością morską. Uzbrojenie artyleryjskie zostało zredukowane do dwóch zestawów działek 2M-3M, natomiast jednostki zyskały cztery rakietowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 (w porównaniu do dwóch na ścigaczach proj. 122bis). Okręty były również szybsze i wymagały mniejszej liczby członków załogi.
Jednostka została zbudowana w radzieckiej stoczni numer 340 w Zielenodolsku (nr budowy 442).
Dane taktyczno-techniczne
Okręt miał długość całkowitą 42 metry, szerokość 6,1 metra oraz zanurzenie 1,86 metra. Kadłub jednostki wykonano ze stali w technologii spawania, natomiast nadbudówka została zbudowana z duraluminium. Wyporność standardowa wynosiła 191,3 tony, a pełna 218,5 tony.
Napęd okrętu stanowiły trzy silniki wysokoprężne 40DM o łącznej mocy 6600 KM, które poruszały trzema śrubami o stałym skoku, co umożliwiało osiągnięcie maksymalnej prędkości 27 węzłów. Zasięg wynosił 1500 Mm przy prędkości 12 węzłów. Energii elektrycznej o napięciu 110 V dostarczały cztery agregaty DG-19 z silnikami wysokoprężnymi o mocy 19 kW każdy. Autonomiczność jednostki wynosiła siedem dni.
Uzbrojenie artyleryjskie składało się z dwóch podwójnych zestawów działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm z zapasem 2000 naboi. Broń ZOP obejmowała cztery rakietowe pięcioprowadnicowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 na dziobie (z zapasem 60 bomb RGB-12) oraz dwie zrzutnie bomb głębinowych B-1 (z łącznym zapasem 24 bomb). Okręt mógł również pomieścić 10 min KB lub AMD-2-500.
Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar nawigacyjny Don-2, radar wykrywania celów Reja, sonar Tamir-11, radionamiernik ARP-50R, system rozpoznawczy „swój-obcy” Fakieł oraz system zakłóceń pasywnych z dwiema wyrzutniami celów pozornych PK-16.
Załoga jednostki składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy.
Służba
Okręt wszedł do służby w Volksmarine 15 sierpnia 1960 roku. Na początku był identyfikowany jedynie przez numer burtowy 974, a nazwę „Albatros” otrzymał 16 stycznia 1961 roku. Od 1 stycznia 1961 roku okręt miał numer 932, od 1 grudnia 1962 roku 412, od 1964 roku 434, a od 1 grudnia 1965 roku 474. 1 grudnia 1967 roku jednostka została przekazana straży granicznej NRD i otrzymała numer G-64, który zmieniono 1 grudnia 1971 roku na G-46. 1 grudnia 1972 roku „Albatros” powrócił do Volksmarine, z numerem 424. Ostatnie opuszczenie bandery miało miejsce 29 kwietnia 1972 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: 201/1 submarine chasers (1959-1960). Navypedia. [dostęp 2022-07-29]. (ang.).
Ivan Gogin: MPK-33 ASW craft (projects 201, 201M, 201T) (1955 – 1965), PSKR-… border guard boats (projects 201, 201M) (1957-1960). Navypedia. [dostęp 2022-07-29]. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw – Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Small anti-submarine ships – Project 201. RussianShips.info. [dostęp 2022-07-29]. (ang.).
Loading ...