Albański ludowy śpiew izopolifoniczny
Tradycyjna albańska muzyka izopolifoniczna, znana jako izopolifonia, wywodzi się od greckiego słowa „ison”, które w kontekście kościelnej muzyki bizantyjskiej odnosi się do utrzymywania podstawowego dźwięku, znanego jako burdon.
W północnej części Albanii muzyka izopolifoniczna jest wykonywana przez społeczność Gegów, natomiast na południu przez Tosków i Labów. W 2005 roku folklor izopolifoniczny Tosków i Labów został uznany za arcydzieło ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości, a w 2008 roku wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
Toskowie wykonują burdon w sposób ciągły, zazwyczaj na samogłosce „e”, podczas gdy Labowie stosują trzy różne metody: ciągłe trzymanie samogłoski, rytmiczne dopasowanie do tekstu piosenki oraz mieszanie obu tych stylów, przy czym burdon rytmiczny jest najbardziej charakterystyczny. Aby zachować ciągłość burdonu przez całą pieśń, wykonawcy biorą oddechy w odpowiednich momentach, dlatego najczęściej występują w triach.
Albańska izopolifonia charakteryzuje się wieloczęściowymi pieśniami, które składają się z dwóch, trzech lub czterech elementów, będących kombinacją partii solowych i burdonu. Pieśni dwuczęściowe są wykonywane wyłącznie przez kobiety, natomiast trzy- i czteroczęściowe głównie przez mężczyzn. Najpopularniejszą formą jest pieśń trzyczęściowa, która składa się z dwóch partii solowych, przy akompaniamencie burdonu chóralnego. Rzadziej występuje czteroczęściowa polifonia, wykonywana przez Labów, która zawiera dwie partie solowe oraz burdon chóralny i solowy.
Pieśni izopolifoniczne są nieodłącznym elementem ważnych wydarzeń rodzinnych oraz uroczystości religijnych. Muzyka izopolifoniczna ma również swoje miejsce na narodowym festiwalu folklorystycznym w Gjirokastrze (alb. Festivali Folklorik Kombëtar i Gjirokastrës).
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==
Portal isopolifonia. [dostęp 2013-11-21]. (alb.).
Loading ...