Albania w okresie komunizmu
Okres ten obejmuje dzieje Albanii od zakończenia II wojny światowej aż po upadek komunizmu w tym kraju, kiedy to Albania stała się jednym z państw bloku wschodniego.
W trakcie całego tego czasu krajem rządziła marksistowsko-leninowska Albańska Partia Pracy, której przewodniczył (de facto sprawując dyktatorską władzę) Enver Hoxha aż do swojej śmierci w 1985 roku. Po nim władzę przejął Ramiz Alia, który rządził do transformacji ustrojowej w latach 1991–1992. Obaj liderzy wprowadzili w Albanii stalinowski styl administracji, realizując politykę łączącą elementy komunizmu, nacjonalizmu oraz izolacjonizmu. Ograniczenia w podróżowaniu oraz w wydawaniu wiz spowodowały, że socjalistyczna Albania stała się jednym z najtrudniejszych krajów do odwiedzenia i opuszczenia, porównywanym do Korei Północnej. W 1967 roku Albania ogłosiła się pierwszym na świecie państwem ateistycznym, jednak po upadku komunizmu w 1991 roku praktyki religijne zaczęły się powoli odradzać.
Albania była jedynym członkiem Układu Warszawskiego, który formalnie wystąpił z sojuszu przed 1990 rokiem, co miało miejsce w wyniku inwazji Układu Warszawskiego na Czechosłowację w sierpniu 1968 roku. Rząd wprowadzał szerokie reformy w obszarach przemysłu, rolnictwa, edukacji, sztuki i kultury, co przyczyniło się do ogólnego wzrostu poziomu życia ludności albańskiej. Niestety, te wydarzenia były równocześnie związane z politycznymi represjami ze strony tajnej policji, Sigurimi, które obejmowały masowe zwolnienia z pracy, uwięzienie w obozach pracy przymusowej oraz egzekucje. Pierwsze wielopartyjne wybory w socjalistycznej Albanii miały miejsce 31 marca 1991 roku, a komuniści zdobyli w nich większość w rządzie tymczasowym. Republika Albanii została proklamowana 29 kwietnia 1991 roku, a kolejne wybory parlamentarne odbyły się 22 marca 1992 roku. Proces transformacji ustrojowej zakończył się przyjęciem nowej konstytucji Albanii 28 listopada 1998 roku.
Loading ...