Alaskozetes antarcticus
Alaskozetes antarcticus to gatunek roztocza (Acari) z rodziny Ameronothridae, który należy do mechowców. Zamieszkuje on lodowe obszary Antarktydy i jest jednym z nielicznych, a zarazem największych stawonogów lądowych tego kontynentu.
Ten gatunek jest endemitem regionu antarktycznego oraz subantarktycznego. Występuje na najbardziej południowych szerokościach geograficznych, sięgając niemal 78° szerokości geograficznej południowej. Wykazuje znaczną odporność na niskie temperatury, które mogą wynosić nawet −30 °C. Preferuje obszary polodowcowe, z których lodowiec wycofał się co najmniej 30 lat temu, a także inne siedliska, takie jak zanieczyszczenia pływów morskich, odchody pingwinów, legowiska fok oraz gniazda ptaków. Można go również spotkać pod kamieniami, kośćmi oraz w glonach i porostach. Żywi się głównie detrytusem pochodzącym od kręgowców.
Alaskozetes antarcticus często występuje w dużych skupiskach, w których obecne są wszystkie stadia rozwojowe – od jaj po osobniki dojrzałe. Takie skupiska można znaleźć przez cały rok, w ich obrębie zachodzą procesy rozwoju jaj, linienia oraz dojrzewania osobników.
A. antarcticus jest jednym z największych lądowych stawonogów Antarktydy, osiągając długość do 1 mm. W każdym stadium rozwoju charakteryzuje się powolnym tempem poruszania się, jedzenia oraz rozwoju. Odporność na niskie temperatury zapewnia im glicerol zawarty w ich ciele, który chroni przed zamarznięciem. Należy jednak zauważyć, że to przystosowanie nie jest unikalne dla tego gatunku, gdyż obecność związków gliceryny zaobserwowano u wielu innych zwierząt żyjących w cieplejszych strefach. Na zdolność przetrwania A. antarcticus w warunkach polarnych wpływa prawdopodobnie kilka różnych czynników.
Podgatunki
W obrębie tego gatunku wyróżnia się trzy podgatunki:
- A. antarcticus antarcticus (Michael, 1903)
- A. antarcticus grandjeani (Dalenius, 1958)
- A. antarcticus intermedius Wallork, 1967
Loading ...