Alan Gordon Cunningham (ur. 1 maja 1887 w Dublinie, zm. 30 stycznia 1983 w Royal Tunbridge Wells) był brytyjskim generałem (General) oraz administratorem kolonialnym.
Dzieciństwo i młodość
Alan przyszedł na świat w Dublinie, w Irlandii. Ukończył Cheltenham College, znajdujące się w Cheltenham w Anglii.
Kariera wojskowa
W 1906 roku, po ukończeniu Royal Military Academy w Woolwich, rozpoczął służbę w Królewskiej Artylerii British Army.
I wojna światowa
W momencie wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, Cunningham został wysłany do Francji, gdzie brał udział w walkach brytyjskiej artylerii konnej na froncie zachodnim. W 1915 roku został odznaczony Military Cross, a w 1918 roku otrzymał Distinguished Service Order.
Okres międzywojenny
Po zakończeniu wojny przez dwa lata pełnił funkcję oficera sztabowego na Malajach. W 1937 roku objął dowództwo nad artylerią 1 Dywizji Piechoty, a w 1938 roku awansował na generała dywizji (Major General) i przejął kierownictwo nad 5 Dywizją Przeciwlotniczą.
II wojna światowa
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, Cunningham przez krótki czas dowodził 66 Dywizją Piechoty, 9 Dywizją Piechoty oraz 51 Dywizją Piechoty. Następnie awansował na generała broni (Lieutenant General) i objął dowództwo nad brytyjskimi siłami w Kenii. W marcu 1941 roku, podczas kampanii w Afryce Wschodniej, wyzwolił Somalię Brytyjską spod włoskiej okupacji. Po zajęciu portów nadmorskich, 6 kwietnia 1941 roku wkroczył do Addis Abeby. W trakcie tej kampanii, dzięki szybkim i zdecydowanym działaniom, wzięto do niewoli 50 tysięcy włoskich żołnierzy przy minimalnych stratach własnych, wynoszących zaledwie 500 ludzi. W sierpniu 1941 roku, w uznaniu jego osiągnięć, otrzymał dowództwo nad nowo utworzoną 8 Armią w Afryce Północnej. Jego jednostki po raz pierwszy wzięły udział w operacji Crusader (od 18 listopada do 30 grudnia 1941 r.), mającej na celu przerwanie frontu niemiecko-włoskiego i oswobodzenie załogi oblężonego Tobruku. Cunningham prowadził natarcie na siły Afrika Korps Erwina Rommla, jednak poniósł bardzo wysokie straty. W wyniku tego, 26 listopada naczelny dowódca sił brytyjskich na Bliskim Wschodzie, generał sir Claude Auchinleck, odebrał mu dowództwo. Po powrocie do Anglii, w 1942 roku objął kierownictwo wyższej szkoły oficerów sztabowych Staff College w Camberley. W 1943 roku został głównym oficerem w Irlandii Północnej, a w 1944 roku przejął dowództwo nad Wschodnim Dowództwem.
Okres powojenny
30 października 1945 roku awansował na stopień generała (General) i został wysłany do Mandatu Palestyny. 21 listopada 1945 roku objął stanowisko wysokiego komisarza Palestyny. Był odpowiedzialny za konfrontację z żydowskimi grupami paramilitarnymi Hagana, Lechi oraz Irgun, które kwestionowały brytyjskie rządy w Palestynie. W październiku 1946 roku rozpoczął systematyczne wycofywanie wojsk z Mandatu Palestyny. Równocześnie opuścił brytyjską armię i kontynuował swoją kadencję jako cywilny urzędnik administracji kolonialnej.
Późniejsza kariera
2 kwietnia 1947 roku sprawa Palestyny została przedłożona Zgromadzeniu Ogólnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, które 29 listopada 1947 roku przyjęło rezolucję nr 181, dotyczącą rozwiązania konfliktu arabsko-żydowskiego w Palestynie poprzez utworzenie dwóch państw: arabskiego i żydowskiego. Strona żydowska zaakceptowała tę rezolucję, natomiast Arabowie zdecydowanie ją odrzucili, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W tym okresie Cunningham miał za zadanie zlikwidować brytyjską administrację mandatową oraz zorganizować ewakuację sił wojskowych. W maju 1948 roku nie zrealizował wszystkich poleceń dowództwa, co uniemożliwiło Arabom przejęcie pełnej kontroli nad Jerozolimą. 14 maja 1948 roku zakończył swoją działalność jako wysoki komisarz Palestyny i opuścił ten region.
Zmarł w 1983 roku w Royal Tunbridge Wells.
Awanse
Odznaczenia
Przypisy
Loading ...