Alamut

Alamut (pers. ‏دژ الموت‎) to górska twierdza, która powstała w IX wieku, a być może nawet wcześniej, z inicjatywy jednego z władców regionu Daylam. Znajduje się w górach Elburs, około 100 km na południe od Morza Kaspijskiego oraz współczesnego Teheranu. W latach 1090-1256 Alamut pełnił rolę politycznego centrum nizaryckich isma’ilitów, znanych również jako asasyni. W grudniu 1256 roku zamek został zniszczony podczas inwazji mongolskiej prowadzonej przez Hulagu-chana.

Etymologia

Nazwa „Alamut” prawdopodobnie pochodzi z języka Daylam (oryginalnie: Aluh Amut) i oznacza „nauczanie orła” lub „orle gniazdo”.

Legenda Alamut

Alamut jest znany nie tylko jako twierdza, ale również jako siedziba legendarnego „Starca z Gór” (Raszid ad-Din Sinan). W rzeczywistości, osoba, do której najczęściej odnosił się ten tytuł, była postacią, która zasłynęła jako postrach krzyżowców oraz pielgrzymów podróżujących do Ziemi Świętej. Raszid ad-Din Sinan mieszkał nie w Alamucie, lecz w górskiej twierdzy Masjaf w Syrii.

Według legend, w pobliżu Alamutu miał istnieć słynny nizarycki ogród rozkoszy, znany z opisów Marco Polo, nazwany „Firdous e Bareen”. Mówi się, że adepci asasynów korzystali tam z narkotyków i uciech seksualnych, które miały być namiastką raju, czekającego na nich po zakończeniu ich samobójczych misji. Ogród ten nigdy nie istniał – był jedynie częścią legendy związanej z sektą asasynów.

Forteca Alamut pojawia się w wielu dziełach kultury. W 1938 roku słoweński autor Vladimir Bartol wydał powieść pt. „Alamut”. Twierdza była również wspomniana w książkach „Baudolino” oraz „Wahadło Foucaulta” Umberta Eco. Odniesienia do Alamutu można znaleźć w grach takich jak Broken Sword: The Shadow Of The Templars oraz Assassin’s Creed, a także w filmie Książę Persji: Piaski czasu. W swojej książce „Korona świata” Peter Berling poświęcił dużo uwagi twierdzy, nazywając siedzibę asasynów „Różą”, ze względu na jej kształt przypominający ten kwiat. O sekcie asasynów i ich siedzibie w Alamut pisał także polski autor Waldemar Łysiak, między innymi w książkach „Milczące psy” oraz „Salon 2 – alfabet szulerów cz. II”.