Alaktaga duża, znana również jako alaktaga (Allactaga major), to gatunek małego ssaka należącego do podrodziny alaktag (Allactaginae) w rodzinie skoczkowatych (Dipodidae).
Zasięg występowania
Alaktaga duża występuje w Eurazji, a jej zasięg zależy od podgatunku:
- A. major major – od Ukrainy (na wschód od Dniepru) przez południową część Rosji, Kazachstan i południowo-zachodnią Syberię, aż po północno-zachodni Uzbekistan (Karakałpacja) oraz skrajnie północno-zachodnią Chińską Republikę Ludową (północno-zachodni Sinciang).
- A. major djetysuensis – obejmuje południowo-wschodni Kazachstan (obwód ałmacki, południową część obwodu żambylskiego i obwód turkiestański), północny Kirgistan (obwód czujski i obwód tałaski) oraz północny Uzbekistan (północna część wilajetu taszkenckiego).
- A. major spiculum – występuje między rzekami Irtysz i Ob w południowo-wschodniej części Syberii Zachodniej (wschodnia część obwodu omskiego, nowosybirskiego oraz rejonu ałtajskiego w Rosji) i północno-wschodni Kazachstan (wschodnie części obwodu pawłodarskiego i obwodu wschodniokazachstańskiego).
Taksonomia
Gatunek został po raz pierwszy naukowo opisany w 1792 roku przez brytyjskiego przyrodnika Roberta Kerra, który nadał mu nazwę Dipus sibiricus major. Holotyp pochodzi z Naurzum, z obwodu kustanajskiego w Kazachstanie.
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają trzy podgatunki.
Etymologia
- Allactaga: mongolska nazwa Alak-daagha dla alaktagi dużej, pochodząca od alak „srokaty” oraz daagha „źrebię”.
- major: z łaciny maior, maioris „większy”, forma wyższa od magnus „wielki, duży, silny”.
- djetysuensis: odnosi się do rejonu Dżeti-Ögüz w Kirgistanie.
- spiculum: z łaciny spica „kolec, punkt”; przyrostek zdrabniający -ulus.
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) wynosi 187–230 mm, długość ogona 250–305 mm, długość ucha 48–62 mm, a długość tylnej stopy 85–101 mm; masa ciała waha się od 260 do 415 g. Ubarwienie jest od brązowego do piaskowego, a spód jest białawy. Ogon ma kolor piaskowy z czarną końcówką i białą „kitką”. Tylne kończyny są znacznie dłuższe od przednich, a uszy stosunkowo długie.
Ekologia
Alaktaga duża preferuje lasostepy, stepy, suche stepy oraz półpustynie i pustynie. Prowadzi nocny tryb życia, a w ciągu dnia przebywa w norach, które sama kopie. Zimę spędza w hibernacji. Jest roślinożerna, a miot składa się z 5-6 młodych.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
J.F. von Brandt. Remarques sur la classification des Gerboises eu égard surtout aux espèces de Russie, avec un aperçu de la disposition systématique des espèces en général, leur affinite et leur distribution géographique. „Bulletin de la Classe physico-mathématique de l’Académie impériale des sciences de Saint-Pétersbourg”. 2, s. 209–237, 1844. (fr.).
Loading ...