Alaksandr Charytonawicz Usciłowicz lub Uscinowicz (biał. Аляксандр Харытонавіч Усціловіч (Усціновіч); urodzony w 1896 lub 1897 roku w Mieńkach, w powiecie wołkowyskim, zmarł 27 listopada 1937 roku w Leningradzie) był białoruskim działaczem komunistycznego ruchu rewolucyjnego, uczestnikiem rewolucji październikowej oraz pedagogiem; został rozstrzelany na polecenie władz radzieckich.
Życiorys
Usciłowicz przyszedł na świat w 1896 lub 1897 roku w Mieńkach, w powiecie wołkowyskim guberni grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego. Pochodził z białoruskiej rodziny chłopskiej. Pracował jako robotnik w Białymstoku, a później jako kolejarz. Od 1917 roku był unter-oficerem szkoły strzelców w Oranienbaumie. W tym samym roku brał udział w rewolucji październikowej w Piotrogrodzie oraz w tłumieniu buntu Kiereńskiego-Krasnowa. W latach 1917–1918 był członkiem Komitetu Wykonawczego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej w Piotrogrodzie. Od stycznia 1918 roku pełnił funkcję komisarza Białoruskiego Komisariatu Narodowego, a od lipca tego samego roku – zastępcy kierownika sprawami. Równocześnie, od lutego, dowodził 300-osobowym oddziałem Czerwonej Gwardii, który został włączony do Komunistycznego Oddziału Piotrogrodzkiego Komitetu Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików). W lipcu 1918 roku był delegatem na Wszechrosyjski Zjazd Uchodźców z Białorusi w Moskwie. W 1919 roku wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików) i pełnił rolę komisarza wojskowego powiatu słonimskiego.
Po zakończeniu wojny domowej w Rosji, Usciłowicz kontynuował pracę w strukturach partii komunistycznej oraz w administracji państwowej ZSRR. W chwili aresztowania był dyrektorem miasteczka studenckiego Leningradzkiego Instytutu Industrialnego. Dnia 22 października 1937 roku został aresztowany pod adresem: ul. 12. Czerwonoarmijska 3 m. 6. W wyniku aresztowania został wykluczony z partii. 22 listopada 1937 roku komisja NKWD, na wniosek prokuratury ZSRR, uznała go za winnego „członkostwa w organizacji kontrrewolucyjnej”. 27 listopada 1937 roku został rozstrzelany. W 1973 roku pośmiertnie zrehabilitowano go.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi w 6 tomach. T. 6 Księga 2. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imienia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).
Leanid Marakou: Represawanyja litaratary, nawukoucy, rabotniki aswiety, hramadskija i kulturnyja dziejaczy Biełarusi, 1794–1991. Enc. dawiednik. W 10 t.. Mińsk: 2003. ISBN 985-6374-04-9. [dostęp 2012-07-03]. (biał.). Brak numerów stron w książce.
Loading ...