Alaksandr Dabrawolski

Alaksandr Alhiertawicz Dabrawolski

Alaksandr Alhiertawicz Dabrawolski (biał. Аляксандр Альгертавіч Дабравольскі, ros. Александр Ольгертович Добровольский, Aleksandr Olgiertowicz Dobrowolski; urodził się 23 listopada 1958 roku w Sułe) to białoruski polityk, który zasiadał jako deputowany w Radzie Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji.

Życiorys

Urodził się 23 listopada 1958 roku w miejscowości Suła, położonej w rejonie stołpeckim obwodu mińskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1982 roku ukończył studia na Wydziale Radiofizyki i Elektroniki, a następnie w 1995 roku na Wydziale Prawa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego, zdobywając tytuły inżyniera konstruktora oraz prawnika. W 1980 roku rozpoczął pracę jako technik w Naukowo-Badawczym Instytucie Fizyki Stosowanej w Mińsku, a w latach 1982–1991 był inżynierem konstruktorem w Biurze Konstrukcyjnym Precyzyjnego Elektronicznego Budownictwa Maszynowego.

W latach 1989–1991 pełnił funkcję deputowanego do Rady Najwyższej ZSRR, gdzie był zastępcą przewodniczącego Komitetu Praw i Swobód Obywatelskich oraz członkiem Międzyregionalnej Grupy Deputowanych. Następnie, od 1992 do 1995 roku, pracował jako wicedyrektor i pracownik naukowy w Niezależnym Instytucie Badań Socjalno-Ekonomicznych i Politycznych. Był jednym z założycieli Zjednoczonej Partii Demokratycznej Białorusi, w której w latach 1990–1991 zasiadał w Radzie, a w latach 1991–1995 pełnił funkcję przewodniczącego. Po połączeniu z Partią Obywatelską w 1995 roku, został zastępcą przewodniczącego nowo utworzonego ugrupowania – Zjednoczonego Partii Obywatelskiej.

W pierwszej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych, które miały miejsce 29 listopada 1995 roku, został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z plachanouskiego okręgu wyborczego nr 227 w Mińsku. Zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą 5 grudnia 1995 roku, złożył przysięgę na deputowanego 9 stycznia 1996 roku. Od 23 stycznia 1996 roku był członkiem Stałej Komisji ds. Praw Człowieka, Kwestii Narodowościowych, Środków Masowego Przekazu oraz Kontaktu ze Zjednoczeniami Społecznymi i Organizacjami Religijnymi. Przewodniczył również Podkomisji ds. Środków Masowego Przekazu. Należał do opozycyjnej frakcji „Działanie Obywatelskie”, a od 3 czerwca 1996 roku kierował grupą roboczą Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Rzeczypospolitej Polskiej. Po kontrowersyjnej zmianie konstytucji przez prezydenta 27 listopada 1996 roku, nie został członkiem nowo utworzonej Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku, zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku, jednak kolejne wybory do tego organu nigdy się nie odbyły.

Alaksandr Dabrawolski próbował kandydować w wyborach parlamentarnych w 2004 roku, lecz został skreślony przez okręgową komisję wyborczą. W 2005 roku brał udział jako jeden z organizatorów Kongresu Sił Demokratycznych, a także był szefem sztabu przedwyborczego kandydata na prezydenta Alaksandra Milinkiewicza w 2006 roku.

Obecnie pełni rolę doradcy politycznego w gabinecie Swiatłany Cichanouskiej.

W marcu 2024 roku pojawiła się informacja, że Dabrawolski oraz trzy inne osoby zostali skazani zaocznie na cztery lata więzienia za rzekomą próbę zakłócenia referendum w 2022 roku. W tym samym roku, oskarżony o bycie liderem „grupy ekstremistycznej” związanej z „analitykami Cichanouskiej”, został skazany na dodatkowe 11,5 roku więzienia oraz grzywnę.

Życie prywatne

Alaksandr Dabrawolski jest żonaty i ma dwoje dzieci. W 1995 roku mieszkał w Mińsku.

Odznaczenia

Medal 100-lecia Białoruskiej Republiki Ludowej – 2019

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.

Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991–2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).