Alain Guynot de Boismenu MSC (27 grudnia 1870, Saint-Malo – 5 listopada 1953, Kubuna Mission) był francuskim duchownym rzymskokatolickim, misjonarzem Najświętszego Serca Jezusowego, arcybiskupem oraz wikariuszem apostolskim Nowej Gwinei/Papui. Został uznany za Czcigodnego Sługę Bożego.
Biografia
Alain Guynot de Boismenu przyszedł na świat 27 grudnia 1870 roku w Saint-Malo we Francji. W 1886 roku wstąpił do misjonarzy Najświętszego Serca Jezusowego. 10 lutego 1895 roku otrzymał święcenia prezbiteriatu, stając się kapłanem swojego zgromadzenia. Niedługo później wyruszył na misje do Nowej Gwinei. 25 stycznia 1898 roku dotarł na wyspę Yule, gdzie mieściła się siedziba wikariusza apostolskiego Nowej Gwinei. Tam został zastępcą chorego arcybiskupa Louisa-Andre Navarre. Podjął się wyprawy w góry, aby założyć pierwszą górską misję katolicką na Nowej Gwinei.
10 czerwca 1899 roku papież Leon XIII mianował go koadiutorem wikariusza apostolskiego Nowej Gwinei oraz biskupem tytularnym Gabali. 18 marca 1900 roku w Paryżu przyjął sakrę biskupią z rąk nuncjusza apostolskiego we Francji, abpa Benedetto Lorenzelliego. Współkonsekratorami byli przełożony generalny Zgromadzenia Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi Panny, bp Alexandre-Louis-Victor-Aimé Le Roy CSSp oraz wikariusz apostolski Nowego Pomorza, Louis Couppé MSC.
W styczniu 1908 roku zajął miejsce abpa Navarre jako wikariusz apostolski Nowej Gwinei. 14 listopada 1922 roku jego tytuł został zmieniony na wikariusz apostolski Papui.
W czasie swojej posługi wprowadził reorganizację struktury wikariatu. Nakazał sporządzanie corocznych raportów z poszczególnych dystryktów, na które podzielił wikariat, co umożliwiło planowanie rozwoju misji. Za jego biskupstwa liczba katolików wzrosła z 2400 do 23500. Działał również na rzecz rozwoju edukacji, szczególnie w zakresie kształcenia podstawowego i technicznego. Liczba uczniów wzrosła z 800 w 1898 roku do 7000 w 1945 roku. W 1932 roku administracja papuańska zatrudniła czterdziestu ośmiu absolwentów jego szkół. Udało mu się przezwyciężyć deficyt finansowy wikariatu, głównie dzięki oszczędnościom, unikając identyfikacji misjonarzy z europejskimi wyzyskiwaczami.
W ramach swojego wikariatu sprowadził karmelitanki oraz osoby świeckie z Europy i Australii, które, żyjąc w rodzinach i pracując w zawodach świeckich, świadczyły o Chrystusie i wspierały Kościół w ewangelizacji oraz pracy charytatywnej. Założył również papuaskie zgromadzenie Służebnic Pańskich. Niestety, zaniedbał kształcenie lokalnych duchownych. W czasie jego biskupstwa tylko dwóch mieszkańców wikariatu podjęło studia w zagranicznym seminarium duchownym, z czego jeden (Louis Vangeke) został pierwszym papuańskim księdzem, który później został także pierwszym papuańskim biskupem. Drugi alumn zmarł w trakcie nauki we Francji w 1922 roku. W 1934 roku, wspólnie z wikariuszem apostolskim Rabaulu, Gerardem Vestersem, założył seminarium dla kształcenia miejscowych kapłanów, jednak przed wybuchem wojny żaden z nich nie został wyświęcony.
18 stycznia 1945 roku przeszedł na emeryturę, a tego samego dnia otrzymał arcybiskupstwo tytularne Claudiopolis in Honoriade od papieża. Osiedlił się w Kubuna Mission, jednej z górskich misji wikariatu apostolskiego Papui, gdzie zmarł 5 listopada 1953 roku i został pochowany.
Beatyfikacja
Grób abpa de Boismenu stał się miejscem pielgrzymek. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny. 15 kwietnia 2014 roku papież Franciszek wydał zgodę na ogłoszenie dekretu o heroiczności cnót abpa de Boismenu. Do beatyfikacji niezbędne jest jeszcze uznanie cudu za jego pośrednictwem.
Loading ...