Alain Delon

Alain Fabien Maurice Marcel Delon (ur. 8 listopada 1935 w Sceaux, zm. 18 sierpnia 2024 w Douchy) był francuskim aktorem filmowym, teatralnym i telewizyjnym, a także producentem, scenarzystą oraz reżyserem. Uznawany jest za jedną z największych gwiazd europejskiego kina lat 60. i 70. XX wieku, będąc ikoną francuskiej Nowej Fali oraz symbolem męskiego seksapilu.

W trakcie swojej kariery odnosił liczne sukcesy zarówno komercyjne, jak i artystyczne. Współpracował z uznanymi twórcami kina autorskiego, takimi jak Luchino Visconti, Michelangelo Antonioni, Louis Malle, Jean-Pierre Melville, René Clément oraz Jean-Luc Godard. Jego role często przedstawiały postacie samotnych i małomównych gangsterów lub policjantów. Do najbardziej znanych jego kreacji należą te w filmach Rocco i jego bracia (1960), W pełnym słońcu (1960), Zaćmienie (1962), Lampart (1963), Samuraj (1967), Basen (1969) oraz W kręgu zła (1970).

Życiorys

Wczesne lata

Alain Delon urodził się w rodzinie katolickiej, jako syn Édith i Fabiena Delonów. W wieku czterech lat jego rodzice się rozwiedli, a on pozostał z matką, która wyszła za mąż po raz drugi. Jego ojczym, Paul Boulogne, był rzeźnikiem. W dzieciństwie był sześciokrotnie wyrzucany z różnych szkół, w tym z katolickiej szkoły, do której uczęszczał do momentu, gdy miał piętnaście lat. W latach 1952–1956 służył w marynarce wojennej, a w 1953 roku brał udział w I wojnie indochińskiej. Po wojnie zamieszkał w Marsylii, gdzie poznał aktora Jean-Claude’a Brialego, który namówił go do udziału w festiwalu filmowym w Cannes w 1957 roku.

Kariera

W Cannes Delon przyjął swoją pierwszą propozycję, grając drugoplanową rolę zabójcy Jo w dramacie Yves’a Allégreta pt. Kiedy kobieta jest w coś zamieszana (Quand la femme s’en mêle, 1957). Rok później, podczas pracy nad komedią Bądź piękna i milcz (Sois belle et tais-toi, 1958) w roli Loulou, poznał Jeana-Paula Belmondo, z którym wystąpił jeszcze w czterech innych filmach – Sławne miłości (Amours célèbres, 1961), Czy Paryż płonie? (Paris brûle-t-il?, 1966), Borsalino (1970) oraz Dziewczyna dla dwóch (Une chance sur deux, 1998).

W melodramacie Christine (1958) jego partnerką była Romy Schneider, z którą nawiązał prawdziwy romans. Schneider zdecydowała się zerwać z rodziną i wyjechać z Delonem do Paryża, gdzie ich występ w spektaklu Szkoda, że jest dziwką w reżyserii Luchina Viscontiego spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności. Ich związek został ponownie ukazany w dramacie kryminalnym Basen (La Piscine, 1969), gdzie Delon zagrał niespełnionego pisarza poszukującego spokoju i stabilizacji.

Do jego najlepszych ról należy postać biseksualnego mordercy Toma Ripleya, który angażuje się w oszukańczą grę, nie waha się przed morderstwem i przyjmuje tożsamość syna milionera w thrillerze W pełnym słońcu (Plein soleil, 1960). W dramacie kryminalnym Rocco i jego bracia (Rocco e i suoi fratelli, 1960) wcielił się w postać idealisty Rocco Parondi, a za rolę cynicznego siostrzeńca księcia Saliny w Lampart (Il Gattopardo, 1963) z Burtem Lancasterem i Claudią Cardinale został nominowany do Złotego Globu za najbardziej obiecujący debiut aktorski.

W kolejnych latach kontynuował karierę, głównie w filmach policyjnych i gangsterskich, takich jak Klan Sycylijczyków (Le Clan des Siciliens, 1969), ale także w melodramatach, np. Zaćmienie (L’eclisse, 1962). W melodramacie wojennym Teheran 43 (Tiegieran-43, 1981) zagrał inspektora Foche. Jego rola zdesperowanego alkoholika w surrealistycznej komedii Nasza historia (Notre histoire, 1984) przyniosła mu nagrodę Césara. Wspólnie z piosenkarką Dalidą nagrał przebojową piosenkę Paroles… Paroles….

Delon zbudował swoją markę, produkując meble, odzież, perfumy oraz papierosy. Był także na okładkach wielu magazynów, takich jak Elle, Paris Match, Bravo, L’Officiel Hommes, Film oraz Vanity Fair. Jego wizerunek znalazł się również na okładce albumu The Queen Is Dead (1986) zespołu The Smiths. Zespół White Town napisał piosenkę Hair Like Alain Delon (1991), a włoska grupa rockowa Baustelle wydała piosenkę zatytułowaną La canzone di Alain Delon w 2003 roku.

W 1999 roku, podczas gali Telekamery, otrzymał specjalną nagrodę od redakcji Tele Tygodnia jako najpopularniejsza gwiazda zagraniczna. Madonna zadedykowała mu utwór Beautiful Killer (2012) z albumu MDNA. Grażyna Łobaszewska oraz Zbigniew Wodecki wykonywali utwór Alain Delon.

W 2019 roku otrzymał honorową Złotą Palmę za całokształt twórczości podczas 72. Festiwalu w Cannes.

Życie prywatne

13 sierpnia 1964 roku wziął ślub z aktorką Nathalie Canovas-Delon, z którą miał syna Anthony’ego (ur. 30 września 1964). 25 sierpnia 1968 roku doszło do rozwodu. W latach 1987–2002 był w związku z Rosalie van Breemen, z którą ma syna Alaina-Fabiena (ur. 18 marca 1994) oraz córkę Anouchkę (ur. 1990). Był także związany z Romy Schneider (1959–1964).

Z relacji z piosenkarką Nico (1961–1962) ma syna Christiana Aarona Boulogne’a (ur. 11 sierpnia 1962, zm. maj 2023), którego nie uznał. Romansował również z austriacką aktorką Marisą Mell (1962), Laną Wood (1965), Mireille Darc (1969–1984) oraz Anne Parillaud (1981–1983).