Alain de Boissieu

Alain de Boissieu, właściwie Alain de Boissieu-Déan de Luigné (ur. 5 lipca 1914 w Chartres, zm. 5 kwietnia 2006 w Clamart) był francuskim wojskowym, pełniącym funkcję generała armii.

Życiorys

Ukończył Collège Sainte-Croix w Le Mans oraz École Sainte-Geneviève w Wersalu. W 1936 roku rozpoczął naukę w École spéciale militaire de Saint-Cyr, a od 1938 roku kontynuował studia w École de cavalerie w Saumur, jednocześnie uczęszczając na Uniwersytet Paryski.

W trakcie kampanii francuskiej, w stopniu podporucznika, służył w 10 Dywizji Piechoty. 11 czerwca 1940 roku, jako dowódca plutonu dział przeciwpancernych, zdołał powstrzymać atak niemieckich czołgów w rejonie Époye, niszcząc trzy wrogie pojazdy. Kiedy jego oddział został otoczony w lesie w pobliżu Époye, wspólnie z grupą 35 kawalerzystów przeprowadził udaną szarżę na niemieckie siły. Po przebiciu się do pozostałych żołnierzy piechoty, 12 czerwca dostał się do niewoli niemieckiej.

Później, przez Belgię, trafił do Moguncji, gdzie próbował ucieczki, która okazała się nieudana. We wrześniu 1940 roku awansował na porucznika. 28 marca 1941 roku, wraz z dwoma towarzyszami: podporucznikiem Kleinem i porucznikiem Branete, uciekł z Oflagu II D i przedostał się na teren ZSRR, gdzie został internowany. Po ataku Niemiec na ZSRR, został zwolniony z obozu internowania pod Moskwą i dotarł do Wielkiej Brytanii przez Archangielsk oraz Spitsbergen. 12 września 1941 roku wstąpił do sił zbrojnych Wolnej Francji.

Pełnił funkcję oficera w sztabie generała de Gaulle’a, gdzie również przeszedł szkolenie jako spadochroniarz i komandos. Brał udział w rajdzie na Dieppe. W grudniu 1942 roku został wysłany do rejonu Oceanu Indyjskiego, a następnie walczył na Madagaskarze i w Dżibuti. W marcu 1943 roku, na własną prośbę, został przydzielony do 2 Dywizji Pancernej generała Leclerca.

Wziął udział w operacji Overlord; 30 lipca 1944 roku wylądował w Normandii, a 12 sierpnia został ranny w walkach w okolicy La Lande-de-Goult. W sierpniu 1944 roku uczestniczył w wyzwalaniu Paryża, przyczyniając się do kapitulacji niemieckich oddziałów broniących Pałacu Luksemburskiego. W grudniu 1944 roku walczył w Alzacji jako dowódca kompanii czołgów.

W kwietniu 1945 roku trafił do sztabu generała de Gaulle’a w Paryżu, jednak w maju 1945 roku uczestniczył jeszcze w walkach w składzie 2 Dywizji Pancernej. 2 stycznia 1946 roku ożenił się z Élisabeth de Gaulle, córką generała Charlesa de Gaulle’a. Następnie ukończył kursy w École d’état-major i wyraził chęć wyjazdu do Indochin, lecz otrzymał odmowę. W sierpniu 1947 roku został skierowany do służby we Francuskiej Afryce Równikowej, a później służył w Kamerunie i Senegalu.

Od 1956 roku brał udział w wojnie algierskiej jako dowódca pułku szaserów. W wrześniu 1958 roku został dyrektorem gabinetu wojskowego Paula Delouvriera i generała Maurice’a Challe’a, naczelnego dowódcy francuskich wojsk w Algierii. Od 1959 roku pracował w sztabie generalnego inspektoratu kawalerii i wojsk pancernych. Od 1962 roku pełnił funkcję dowódcy 2 Brygady Pancernej w Saint-Germain-en-Laye, a od 1964 roku został komendantem École spéciale militaire de Saint-Cyr. W 1967 roku objął dowództwo 7 Dywizji Zmechanizowanej w Miluzie, a w 1969 roku został mianowany generalnym inspektorem kawalerii i wojsk pancernych. W latach 1971-1975 pełnił funkcję szefa sztabu Armée de terre.

W latach 1975–1981 był kanclerzem kapituły Legii Honorowej oraz Orderu Narodowego Zasługi, a od 2002 roku pełnił tę samą rolę w kapitule Orderu Wyzwolenia.