Al-Walid I
Al-Walid I (urodzony około 668 roku, zmarły w 715 roku) był kalifem w latach 705–715.
Życiorys
Należał do dynastii Umajjadów. Był synem kalifa Abd al-Malika i bratem przyszłych kalifów: Sulajmana, Jazida II oraz Hiszama.
Jego panowanie to czas znacznej ekspansji arabskiej, która miała miejsce w Azji Środkowej, Afryce Północnej oraz Europie.
W 705 roku jeden z jego namiestników, Kutajba Ibn Muslim, rozpoczął marsz armii arabskiej na wschód, co doprowadziło do podboju takich regionów jak: Baktria (705), Buchara (709), Samarkanda (712) oraz Fergana (715). Dotarł również do Indii, gdzie zajął Multan. Jego zaufany dowódca, Musa Ibn Nusajr, prowadził wojska na zachód, zdobywając Tanger i włączając go do kalifatu Maghreb. W 710 roku rozpoczęto także najazdy na Półwysep Iberyjski, które w krótkim czasie doprowadziły do opanowania południa Hiszpanii przez Saracenów oraz do upadku Królestwa Wizygotów.
W zakresie spraw wewnętrznych Al-Walid I umocnił swoją władzę, kontynuując reformy zapoczątkowane przez swojego ojca. Nałożył podatek charadż na wszystkich posiadaczy i użytkowników ziemi. Zrezygnował również z religijnej tolerancji, którą praktykowali jego poprzednicy. Usunął chrześcijan ze swojego dworu oraz odebrał im jedną z kluczowych świątyń na Bliskim Wschodzie, Bazylikę Św. Jana Chrzciciela w Damaszku, którą kazał przekształcić w meczet znany później jako Wielki Meczet Umajjadów. Dodatkowo, rozbudował główne sanktuarium islamu, Mekkę.
W relacjach z współwyznawcami był filantropem. W czasach jego kalifatu rozwinięto system zasiłków dla ubogich muzułmanów. Stworzono sieć przytułków oraz lazaretów dla chorych i niepełnosprawnych.
Przypisy
Bibliografia
Brian A. Catlos: Królestwa wiary. Nowa historia muzułmańskiej Hiszpanii. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2019. ISBN 978-83-8062-518-1.
