Al Unser

Al Unser, właściwie Alfred Unser Sr (ur. 29 maja 1939 w Albuquerque, zm. 9 grudnia 2021 w Chama) był amerykańskim kierowcą wyścigowym.

Wywodził się z rodziny z bogatą historią w wyścigach; jego ojciec, dwóch wujków, dwóch braci oraz syn, a także dwóch bratanków również z sukcesami uczestniczyło w wyścigach samochodowych, głównie w serii IndyCar.

Al Senior (przydomek nadany w późniejszym okresie kariery, aby odróżnić go od syna, Ala Juniora), znany również jako Big Al, był najbardziej utytułowanym członkiem rodziny Unserów. Jego osiągnięcia obejmują cztery zwycięstwa w Indianapolis 500 (1970, 1971, 1978, 1987) oraz trzy tytuły mistrza w IndyCar (USAC 1970, CART 1983, 1985).

Otrzymał liczne nagrody za swoje osiągnięcia w motorsporcie. W 1986 roku został wprowadzony do Indianapolis Motor Speedway Hall of Fame, w 1991 roku trafił do Motorsports Hall of Fame of America, a w 1998 roku został uhonorowany w International Motorsports Hall of Fame.

USAC / CART

W latach 1964–1994 uczestniczył w 321 wyścigach, z których 39 wygrał, a 28 razy startował z pole position.

Jego najlepszy sezon to 1970, kiedy to wygrał 10 z 18 wyścigów, zdobywając ponad połowę punktów więcej niż wicemistrz, jego brat Bobby.

Kolejne dwa tytuły były głównie efektem znakomitej niezawodności zespołu Penske Racing. W sezonach 1983 i 1985 zdobył tylko po jednym zwycięstwie, jednak pokonał Teo Fabiego (1983, różnicą czterech punktów) oraz swojego syna Ala Juniora (1985, różnicą zaledwie jednego punktu).

Indianapolis 500

W latach 1965–1994 wziął udział w 27 edycjach Indianapolis 500, stając się drugim kierowcą w historii, który zdobył cztery zwycięstwa (pierwszym był A.J. Foyt, a później do tego osiągnięcia dołączył Rick Mears).

Największe zainteresowanie wzbudziło jego ostatnie zwycięstwo w 1987 roku. Al wziął udział w wyścigu w miejsce kontuzjowanego kierowcy Penske, Danny’ego Ongaisa. Wyścig był dominowany przez Mario Andretti, który prowadził przez 170 z 200 okrążeń, ale ostatecznie wycofał się z powodu awarii zapłonu na 23 okrążenia przed metą. Pozycję lidera przejął Roberto Guerrero, który jednak zgasił silnik w trakcie ostatniego postoju w boksach, co umożliwiło historyczny triumf Unserowi. Różnica na mecie wyniosła 4,5 sekundy.

W ten sposób Al Unser stał się najstarszym zwycięzcą Indianapolis 500. Posiada również rekord największej liczby okrążeń na prowadzeniu w historii tego wyścigu (644).