Al Pease, właściwie Victor Pease (urodzony 15 października 1921 roku w Darlington, zmarł 4 maja 2014 roku w Sevierville) był kanadyjskim kierowcą wyścigowym.
Życiorys
Pease przyszedł na świat w Darlington w Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu służby wojskowej w trakcie II wojny światowej osiedlił się w Kanadzie. W latach 50. rozpoczął amatorskie ściganie się małym sportowym samochodem marki Riley. W pod koniec tej dekady dołączył do zespołu British Motor Corporation. W latach 60. osiągał dobre wyniki, ścigając się autami marek MG oraz Mini. W 1964 roku został ogłoszony Kanadyjskim Kierowcą Roku.
Pease brał również udział w wyścigach samochodów jednomiejscowych. W 1963 roku wystartował Lotusem 23 w niepunktowanym wyścigu Grand Prix Kanady Formuły 1, zajmując ósme miejsce. W 1967 roku podpisał umowę z firmą Castrol, co zaowocowało startami Lotusem 47.
Postanowił także spróbować swoich sił w Formule 1. Jego pierwsza okazja nadarzyła się w sezonie 1967 podczas Grand Prix Kanady, gdzie Castrol udostępnił mu model Eagle T1G, wcześniej używany przez Dana Gurneya. Pease zdołał zakwalifikować się na 16. miejscu, jednak podczas wyścigu nie wystartował z powodu awarii akumulatora. Po szybkim przyniesieniu zapasowego akumulatora i jego zainstalowaniu, ukończył wyścig 43 okrążenia za zwycięzcą, Jackiem Brabhamem, i nie został sklasyfikowany.
W 1968 roku podczas Grand Prix Kanady Pease nie mógł wystartować swoim Eaglem z powodu awarii wału korbowego.
Na początku 1969 roku Pease zwrócił Eagle’a firmie Castrol i zaczął ścigać się samochodem Lola T140-Chevrolet dla Johna Maryona w serii Gulf Canada, składającej się z dziewięciu wyścigów Formuły A i Formuły 5000, jednak jego wyniki nie były imponujące.
Pease spróbował ponownie wystartować w Formule 1 podczas Grand Prix Kanady 1969, gdzie zakwalifikował się na 17. miejscu. Niestety, w wyścigu jego najszybsze okrążenie było o około 13 sekund wolniejsze od najszybszego w wyścigu, a na piątym okrążeniu został dublowany. Po niemal spowodowaniu wypadku, został zdyskwalifikowany na 22 okrążeniu za zbyt wolną jazdę, co pozostaje jedynym tego rodzaju przypadkiem w historii Formuły 1.
W 1970 roku kontynuował starty w Formułach A i 5000, zdobywając nawet zwycięstwo w ostatnim wyścigu sezonu w Harewood, jeżdżąc Brabhamem BT21. Używał także modelu Brabham BT23B. Ostatecznie zakończył karierę wyścigową, gdyż sporty motorowe stały się dla niego zbyt kosztowne. Następnie został właścicielem studia reklamowego. Mieszkał w Sevierville w stanie Tennessee w USA.
Pease znacząco wpłynął na rozwój sportów motorowych w Kanadzie. Odegrał kluczową rolę w powołaniu organizacji zarządzającej kanadyjskim motorsportem, CASC, a także walczył o możliwość umieszczania znaków sponsorów na samochodach, co było przełomowe w Kanadzie.
W 1998 roku, za swoje zasługi dla kanadyjskich sportów motorowych, został uhonorowany wpisem do Canadian Motorsport Hall of Fame.
Wyniki w Formule 1
Bibliografia
Bradley Lord. Najgorsi kierowcy w historii F1. „F1 Racing (wersja polska)”, s. 73, listopad 2009. Łódź: Westa-Druk. ISSN 1732-7032.
Al Pease – Biography. F1Rejects.com. [dostęp 2009-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 maja 2014)]. (ang.).
Richard Jenkins: The World Championship drivers – Where are they now?. OldRacingCars.com. [dostęp 2009-11-22]. (ang.).
Loading ...