Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu (arab. القاعدة في بلاد المغرب الإسلامي) to odgałęzienie terrorystycznej organizacji Al-Ka’ida, działające w regionie afrykańskiego Maghrebu i Sahelu, które powstało z Salafickiej Grupy Modlitwy i Walki (GSPC).
Dzieje
W wyniku dziesięcioletniej wojny domowej w Algierii (1991–2000), która miała miejsce po obaleniu Islamskiego Frontu Ocalenia, doszło do podziału wśród islamskich fundamentalistów. W tym czasie wyodrębniła się Salaficka Grupa Modlitwy i Walki, która ogłosiła wojnę rządowi oraz byłym sojusznikom, którzy zdecydowali się na pokojowe rozwiązania. Jednakże, wobec niezdolności do stawienia czoła wrogowi, w 2003 roku rebelianci wycofali się w głąb Sahary, do takich krajów jak Mali, Niger i Czad. Po zamachu na pociągi podmiejskie na stacji Madryt Atocha w 2004 roku, Stany Zjednoczone zaczęły wspierać armie krajowe państw dotkniętych terroryzmem.
Od tego momentu terrorysta zaczęli ukrywać się w górskich kryjówkach, z których przeprowadzali ataki na konwoje wojskowe oraz porywali cudzoziemców dla okupu. W obliczu trudnej sytuacji islamskich radykałów na terenach pustynnych, w 2007 roku Salaficka Grupa Modlitwy i Walki przystąpiła do międzynarodowej sieci Al-Ka’idy, stając się jej afrykańskim odgałęzieniem i przyjmując nową nazwę – Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu. Ta zmiana pozwoliła bojownikom z regionu na uzyskanie wsparcia politycznego, logistycznego i finansowego z centrali, a także ułatwiła rekrutację nowych członków. Liderem organizacji został Abu Musab Abdel Wadoud.
W wyniku licznych porwań dla okupu, w 2008 roku w Afryce zaniechano organizacji słynnego rajdu Paryż-Dakar, który przebiegał przez pustynne obszary Sahary. W październiku 2011 roku doszło do podziału w Al-Ka’idzie Islamskiego Maghrebu. Mauretańczycy wystąpili przeciwko dominacji Algierczyków w organizacji, tworząc Ruch na rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej (MUJAO). Ideologicznie nawiązywali oni do poglądów Usamy ibn Ladina, współzałożyciela Al-Ka’idy, zabitego w maju 2011 roku. Mimo różnic w nazwach, grupy te kontynuowały współpracę.
Terrorzyści pozyskiwali broń nie tylko poprzez zakupy finansowane okupem, ale także przez rabunek wojskowych magazynów. W trakcie wojny w Libii w 2011 roku, Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu zdobyła broń, którą transportowała do swojego bastionu w Mali. Konwoje z wschodniej Libii przemycały granatniki przeciwpancerne RPG-7, kałasznikowy, amunicję oraz granaty do Mali przez Czad i Niger. Dodatkowo, w rękach terrorystów znalazły się wyrzutnie pocisków rakietowych ziemia-powietrze Strieła, które pochodziły z plądrowanych składów broni. Transportem broni zajmowali się przemytnicy współpracujący z organizacją terrorystyczną.
Uzbrojeni terroryści wsparli w 2012 roku Tuaregów, którzy wzniecili powstanie w Mali. Po trzymiesięcznej kampanii wojennej, 6 kwietnia 2012 roku, Tuaregowie ogłosili niepodległość Azawadu, północnego regionu Mali, kontrolowanego przez Narodowy Ruch Wyzwolenia Azawadu oraz islamistyczne grupy związane z Al-Ka’idą Islamskiego Maghrebu, takie jak Ruch na rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej i Ansar ad-Din. Radykałowie sprzeciwiali się niepodległości Azawadu, jednak podpisali porozumienie z Tuaregami. Pod koniec czerwca 2012 roku, islamiści zaczęli niszczyć zabytkowe obiekty w Timbuktu, wpisane na światową listę UNESCO, a po kilku dniach walk, wyparli tuareckich rebeliantów z głównych miast Azawadu, przejmując nad nimi całkowitą kontrolę.
Przypisy
Bibliografia
Maghreb i Sahel – afrykańskie bastiony Al-Ka’idy. konflikty.wp.pl. [dostęp 2012-07-16]. (pol.).
Loading ...