Al Kahir

Al Kahir (arab. Zdobywca) to egipski rakietowy pocisk balistyczny krótkiego zasięgu. Jest jednym z trzech pocisków, które były rozwijane do 1966 roku przy wsparciu Republiki Federalnej Niemiec, obok Al Zafir i Al Raid.

Historia

Rozwój

Prace nad tym pociskiem rozpoczęły się w 1958 roku, a testy miały miejsce w latach 1962–1973. Al Kahir wykorzystywał wiele technologii z rakiet V2, ponieważ początkowo był rozwijany przez specjalistów, którzy wcześniej pracowali dla hitlerowskiej Luftwaffe, a następnie zostali uprowadzeni przez Mosad w ramach operacji Damokles. W miarę postępu prac i pod wpływem nacisków ze strony RFN, po 1964 roku niemieccy inżynierowie praktycznie zaprzestali współpracy i opuścili Egipt.

Pocisk został po raz pierwszy zaprezentowany publicznie podczas defilady wojskowej w Kairze 23 lipca 1963 roku. Umieszczono go na ciężarówce MAZ-200 w malowaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej.

Odnotowano sześć niebojowych startów tego pocisku:

z poligonu Al Kahir
21 lipca 1962 – oba pociski osiągnęły wysokość około 50 km
1 maja 1963 – osiągnięto wysokość 80 km (lot meteorologiczny)
z poligonu Jabal Hamzah
23 września 1971
6 października 1973 – wszystkie 3 pociski osiągnęły wysokość 3 km

Użycie bojowe

Mimo ogłoszenia planów masowej produkcji (500 sztuk), program Al Kahir borykał się z wieloma problemami rozwojowymi po wycofaniu się Niemców. Egipscy inżynierowie starali się modyfikować rakiety, opierając się na rozwiązaniach sprzed II wojny światowej. Dodatkowo, recesja z 1964 roku pogłębiła trudności. W chwili wybuchu wojny sześciodniowej w 1967 roku, Egipt dysponował jedynie kilkoma takimi rakietami, a ich użycie nie jest potwierdzone. Kolejne lata spędziły w magazynach. W 1971 roku pociski zostały ponownie przetestowane i zakonserwowane.

Gdy w 1973 roku zbliżała się wojna Jom Kipur, Anwar as-Sadat polecił przygotować rakiety do użycia. Okazało się jednak, że nie posiadają one sprawnych systemów naprowadzania, a krajowi technicy nie zdołali ich naprawić ani stworzyć nowych urządzeń. Rakiety zostały przetransportowane na zachodni brzeg kanału Sueskiego jako pociski niekierowane. Cały zapas rakiet został wystrzelony w kierunku izraelskich umocnień Bar-Lew na półwyspie Synaj, lecz żaden z pocisków nie trafił w cel. Rozrzut był tak duży, że izraelski wywiad miał trudności w ustaleniu, co było celem ataku.

Budowa

Al Kahir charakteryzował się prostą konstrukcją, wykonaną z aluminiowego szkieletu i poszycia, bazując na silniku rakiet III Rzeszy, takich jak V2 oraz Wasserfall, a także francuskiej rakiecie meteorologicznej EOLE. Zbiorniki paliwa i utleniacza miały identyczną pojemność. Dół rakiety zwieńczony był czterema metalowymi statecznikami. Kierunek ciągu kontrolowany był przez cztery talerze ablacyjne w dyszy wylotowej.

Odłamkowo-burząca głowica o masie 220 kg nie oddzielała się od rakiety, która także uderzała w cel.