Abu Ali Mansur Ibn al-Aziz bi-Allah Nizar, znany jako Al-Hakim bi-Amr Allah (ar. الحاكم بأمر الله, trl. Al-Ḥākim bi-Amr Allāh; urodził się 13 sierpnia 985, zmarł 13 lutego 1021) był kalifem fatymidzkim.
Życiorys
Al-Hakim był znany ze swojego postrzeganego jako niezrównoważonego zachowania, w tym z nieustannej walki z alkoholem. W czasie jego panowania chrześcijanie doświadczyli okresu prześladowań religijnych. W latach 1012-1013 wydał dekret nakazujący zniszczenie wszystkich kościołów w swoim państwie, co zostało w większości zrealizowane. Już w 1009 roku zlecił zburzenie Bazyliki Grobu Świętego. Prześladował także Żydów oraz nakazał przeklinanie postaci szanowanych przez sunnitów. Z czasem złagodził swoje podejście do innych religii i wyznań. W 1013 roku pozwolił chrześcijanom i Żydom na emigrację do Bizancjum, a pod koniec swojego życia zezwolił na praktyki religijne chrześcijan oraz odbudowę kościołów i klasztorów, zwracając większość ich majątków. Umożliwił nawet powrót do pierwotnej religii tym chrześcijanom i Żydom, którzy wcześniej przeszli na islam. Al-Hakim zniknął w 1021 roku (prawdopodobnie stał się ofiarą zamachu), co doprowadziło do powstania twierdzeń, że jako Bóg postanowił wycofać się ze świata. W czasie jego życia oraz wkrótce po jego śmierci (od około 1017-1018 roku) powstała religia druzów, przypisująca mu szczególne znaczenie religijne.
Bibliografia
Steven Runciman: Dzieje wypraw krzyżowych. Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego. Warszawa: PIW, 1987, s. 43-44. ISBN 83-06-01457-X.
Marek Dziekan: Arabowie. Warszawa: PWN, 2001, s. 174. ISBN 83-01-13468-2.
Loading ...