Al Bundy

Al Bundy to główny bohater serialu komediowego Married… with Children, znanego w Polsce jako Świat według Bundych, którego rolę odgrywa Ed O’Neill.

Opis postaci

Al Bundy ma czterdzieści lat i mieszka w Chicago. Jego żoną jest Peggy, grana przez Katey Sagal, która spędza czas leniuchując na kanapie, zajadając się słodyczami i oglądając telewizję. Mają dwoje dzieci: starszą córkę Kelly (Christina Applegate) oraz młodszego syna Buda (David Faustino). W siódmym sezonie Al i Peggy przyjmują do rodziny krewnego Peg, „Seven” Wankera (Christopher Shane Sweet), który jednak szybko znika z ekranu z powodu negatywnego odbioru przez widzów. Sąsiadami Bundych są Marcy i Steven Rhoades (Amanda Bearse i David Garrison). Al jest w ciągłym konflikcie z Marcy i nierzadko porównuje ją do kurczaka. Po rozwodzie Marcy z Stevenem, wychodzi za Jeffersona D’Arcy’ego (Ted McGinley).

Pomimo częstych kłótni z rodziną, Al często ulega ich prośbom. Przedstawiany jest jako narcyz, skoncentrowany wyłącznie na zaspokajaniu własnych potrzeb. Choć narzeka na małżeństwo, podkreśla, że związek ten jest święty i wieczny. Żyje na granicy ubóstwa i ignoruje powszechnie obowiązujące prawa oraz normy społeczne. Pracuje jako sprzedawca butów i często chwali się, że zdobył cztery przyłożenia w jednym meczu, co przyczyniło się do wygranej jego drużyny Polk High w Pucharze Miasta Chicago. Zaznacza, że gdyby nie żona i dzieci, byłby bogatą gwiazdą sportową. Jego ulubionym serialem jest Psycho Dad (pol. Tata Psychopata). Prowadzi również seksistowską organizację NO MA’AM (National Organization of Men Against Amazonian Masterhood, pol. Antybaby).

Nie szczególnie interesuje się wydarzeniami politycznymi i unika płacenia podatków, reagując jedynie na te decyzje, które bezpośrednio go dotyczą (np. protestuje przeciwko opodatkowaniu piwa, zdjęciu z anteny serialu Psycho Dad czy domagając się naprawy dziury w drodze obok swojego podjazdu).

Odbiór

Serial Świat według Bundych stał się jednym z najpopularniejszych programów telewizyjnych w Stanach Zjednoczonych, a postać Ala zyskała status jednego z największych antybohaterów w telewizji, zwłaszcza w USA i krajach niemieckojęzycznych. W przeciwieństwie do ojców przedstawianych w innych produkcjach, Al ukazany jest jako osoba nieinteresująca się rodziną, marząca o spokojnym życiu.

W niektórych odcinkach postać Ala służy jako narzędzie do ostrej krytyki społecznej. W odcinku Un-Alful Entry Al staje się bohaterem po pobiciu włamywacza, jednak później sam zostaje pozwany za uszkodzenie jego ciała. W trakcie procesu Al uderza włamywacza i rani swoją rękę, co wykorzystuje do wniesienia pozwu przeciwko sobowtórowi z tego samego powodu. Historia ta jest satyrą na patologie w amerykańskim systemie prawnym. Z kolei odcinek The Chicago Wine Party stanowi krytykę politycznej ignorancji Amerykanów, w którym Al protestuje przeciwko opodatkowaniu piwa, postrzeganego jako napój „ludzi pracy”, podczas gdy wino jest zwolnione z podatku jako napój „elity”. Zmieniając sytuację na ulicach, zmusza radę miejską do cofnięcia decyzji. W tym samym odcinku Al przedstawiony jest jako osoba nieznająca nazwiska nowo wybranego prezydenta, interesująca się polityką tylko wtedy, gdy ma to na niego wpływ. W odcinku The D’Arcy Files Al i Jefferson D’Arcy rywalizują w wiedzy o prezydentach USA, a Al zna tylko Dwighta Eisenhowera, podczas gdy Jefferson wymienia wielu. Oboje nie wiedzą nawet, kto był wiceprezydentem za czasów Eisenhowera, co Al komentuje, że brak odpowiedzi jest typowy dla prawdziwego Amerykanina. Wiceprezydentem był Richard Nixon, a niewiedza Ala i Jeffersona jest aluzją do próby wyparcia kontrowersyjnej postaci politycznej.

Producent wykonawczy Tony Danza zaproponował tę rolę Randy’emu Quaidowi, jednak po jego odmowie, Danza postanowił zaproponować ją Edowi O’Neillowi, który jego zdaniem świetnie sprawdzał się w rolach dramatycznych. Kandydatura O’Neilla początkowo nie spotkała się z aprobatą reszty ekipy, ale podczas castingu O’Neill zdobył sympatię wszystkich. W jednym z wywiadów przyznał, że przy tworzeniu postaci Ala inspirował się jednym ze swoich wujków oraz prymitywnym kolegą z liceum.

Rola Ala Bundy’ego przyniosła O’Neillowi dużą popularność, ale również wpisała go w pewne schematy. Po tym, jak wystąpił w filmie wojennym Flight of the Intruder (pol. Lot Intrudera), wytwórnia Paramount Pictures zdecydowała się przesunąć premierę filmu, ponieważ widzowie podczas pokazów zwiastuna śmiali się z jego scen. Ostatecznie producenci zdecydowali się na zmianę aktora i nakręcenie scen na nowo.

W 2008 roku Ed O’Neill wziął udział w spocie wyborczym Baracka Obamy, w którym wcielił się w postać wzorowaną na Alu Bundym – sprzedawcy butów, który ma żonę i dzieci. Postać ta szuka informacji na temat obniżek podatków. Porównując programy wyborcze kandydatów na prezydenta USA, dochodzi do wniosku, że Obama jest w stanie je obniżyć, podczas gdy jego rywal John McCain utrzyma je na dotychczasowym poziomie.

Przypisy

Bibliografia

Patrycja Bałdys, Katarzyna Piątek. Rola mediów w definiowaniu współczesnych wzorców ojcostwa. „Media i Społeczeństwo”. 10, 2019. Akademia Techniczno-Humanistyczna. ISSN 2083-5701. [zarchiwizowane z adresu].

Richard MacLean. Can anyone be an environmental manager?. „Environmental Quality Management”. 20.2, 2010.

David Roche. A Working-class Hero is Something to Be… Except in a Sitcom: Interrogating the Ideological Structures in the US-American Sitcom Married… with Children (Fox, 1986-1997). „TV/Series”, 2022. (ang.).

Wojciech Szabaciuk. Zawartość polityczna i ideologiczna w serialu komediowym na przykładzie Świata według Bundych. „Media – Kultura – Komunikacja Społeczna”. 4 (13), 2017.