Al Bano

Al Bano, właściwie Albano Carrisi, znany także jako Al Bano Carrisi (urodzony 20 maja 1943 w Cellino San Marco) to włoski piosenkarz oraz aktor. Jest jednym z najbardziej znanych i cenionych włoskich tenorów na całym świecie. W trakcie swojej kariery muzycznej, która trwa już siedem dekad, sprzedał ponad 165 milionów płyt, w dużej mierze dzięki duetowi z amerykańską piosenkarką Rominą Power.

Życiorys

1943–1966: Dzieciństwo i początki kariery

Albano Carrisi przyszedł na świat 20 maja 1943 w Cellino San Marco we Włoszech, jako pierwszy syn rolników, Jolandy (1923-2019) i Carmelo Carrisich (1914–2005). Wraz z młodszym bratem, Franco Carrisim, pomagał rodzicom w pracy na gospodarstwie. Miłość do muzyki zyskał dzięki ojcu, który podczas pracy śpiewał tradycyjne włoskie piosenki oraz grał na gitarze. W wieku 12 lat Albano napisał swoją pierwszą kompozycję „Addio Sicillia”. Gdy miał 16 lat, sytuacja finansowa rodziny uległa pogorszeniu, co skłoniło go do wyemigrowania do Mediolanu. Początkowo mieszkał na dworcu, a po kilku tygodniach udało mu się znaleźć pracę jako kelner w restauracji Al Dollaro. W Mediolanie natrafił na ogłoszenie o castingu do Clan Celentano, który ostatecznie przeszedł. Założyciel klanu, Adriano Celentano, zmienił mu pseudonim na Al Bano i umożliwił nagranie debiutanckiego singla „La strada”, będącego coverem piosenki Gene’a Pitneya. Utwór ukazał się w 1965 roku pod szyldem firmy fonograficznej Fantasy. Równocześnie z grą w spektaklach, Carrisi kontynuował pracę jako kelner.

Jesienią 1965 roku wziął udział w manifestacji Ribalta per Sanremo. Choć nie brał udziału w festiwalu, został zauważony przez wytwórnię fonograficzną La Voce Del Padrone. 12 września 1966 roku zadebiutował w konkursie podczas Festival delle Rose, gdzie razem z Pino Donaggio zaśpiewał utwór „Quando il sole chiudi gli occhi”. W tym samym roku dostał się do programu muzycznego Settevoci, prowadzonego przez Pippo Baudo, w którym zaprezentował swój nowy singiel „Io di notte”, który wzbudził zainteresowanie nie tylko publiczności, ale również uznanych artystów, w tym Milvę.

1967–1973: Pierwszy sukces

W 1967 roku Albano nagrał swój pierwszy przebój „Nel sole”, który wygrał konkurs piosenkarski Disco per l’estate i zajął pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedanych singli we Włoszech, sprzedając półtora miliona egzemplarzy. Jego głos przyciągnął uwagę mediów. W tym samym roku powstał film o tym samym tytule, w którym Albano wystąpił z młodą, wówczas nieznaną aktorką amerykańską Rominą Power, córką słynnego aktora Tyrone’a Powera. Film opowiadał o namiętnej miłości dwojga młodych ludzi, którzy postanawiają wziąć ślub mimo oporu rodziców.

Na koniec roku wydano pierwszy album Carrisiego, zawierający m.in. piosenki „Nel sole” oraz cover „La donna dell’amico mio” Roberto Carlosa. Wszystkie utwory zostały skomponowane przez Detto Mariano i napisane przez Alessandro Colombiniego, którego artysta poznał w Clan Celentano. W 1968 roku ukazał się drugi album artysty pt. Il ragazzo che sorride, a tytułowy utwór został napisany przez Vito Pallaviciniego i skomponowany przez Mikisa Theodorakisa. W lutym tego samego roku wokalista wystąpił na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z utworem „La siepe”, który zajął 9. miejsce i zdobył pierwszą nagrodę krytyków. W kolejnym roku wygrał Disco per l’estate z piosenką „Pensando a te”, która stała się tytułowym singlem jego trzeciego albumu, oraz skomponował utwór „Acqua di mare” dla Rominy Power. Para wzięła ślub 26 lipca 1970 roku, a w tym samym czasie zaczęli współpracować artystycznie (Albano napisał dla niej piosenkę „Storia di due innamorati”, umieszczoną na jego albumie pt. A cavallo di due stili), a także zostali rodzicami pierwszego dziecka – Ylenii. W 1973 roku Power urodziła Yariego, w 1985 – Cristel, a w 1987 – Rominę Junior.

W 1971 roku Albano powrócił na Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo, biorąc udział w finale z piosenką „13′ storia d’Oggi”, za którą zajął 8. miejsce i zdobył nagrodę dziennikarzy. W tym samym roku zajęli drugie miejsce w konkursie Un disco per l’estate z utworem „E il sole dorme tra le braccia della notte”. Oba single promowały kolejny album wokalisty pt. 1972. W 1973 roku Carrisi skomponował utwór „La canzone di Maria” dla Bruno Lauzi, a rok później wydał dwupłytowy album pt. Antologia, zawierający wszystkie jego przeboje oraz nowe utwory, takie jak „Addio alla Madre” Pietra Mascagniego, „Vesti la giubba” Ruggera Leoncavallo, „E lucevan le stelle” Giacoma Pucciniego oraz „Una furtiva lagrima” Gaetana Donizettiego.

1975–1995: Duet z Rominą Power

W 1975 roku Albano postanowił rozpocząć pełną współpracę z żoną. W efekcie ich pracy powstał pierwszy wspólny album studyjny pary pt. Dialogo, wydany przez wytwórnię fonograficzną Libra. W tym samym roku zajęli drugie miejsce z utworem „Dialogo” na Disco per l’estate, a w kolejnym roku reprezentowali Włochy podczas 21. Konkursu Piosenki Eurowizji, na którym ostatecznie zajęli siódme miejsce z utworem „We’ll Live It All Again”.

W 1981 roku para nagrała jeden ze swoich największych przebojów – „Sharazan”. Rok później, w 1982, wystartowali po raz pierwszy w duecie na Festiwalu w San Remo z utworem „Felicità”, z którym zajęli drugie miejsce. Piosenka zdobyła szczyty włoskich list przebojów na długi czas, a w Niemczech sprzedała się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy, za co para otrzymała nagrodę Złotego Globa. Dwa lata później Albano i Romina ponownie wystąpili podczas festiwalu, zdobywając pierwsze miejsce z singlem „Ci sarà”, który promował ich album pt. Effetto amore.

W 1985 roku wzięli udział w Konkursie Piosenki Eurowizji, po raz drugi zajmując 7. miejsce z utworem „Magic Oh Magic”. Rok później para podpisała kontrakt z wytwórnią WEA, która wydała ich album pt. Sempre Sempre. W lutym 1987 roku ponownie wystąpili w finale Festiwalu w San Remo z utworem „Nostalgia canaglia”, zajmując trzecie miejsce. Na koniec roku wydano ich płytę Libertà, a rok później – Fragile. Wydawnictwo promował singiel „Cara terra mia”, z którym małżeństwo wzięło udział w finale Festiwalu w San Remo w 1989 roku, ponownie zajmując trzecie miejsce. W 1991 roku para znowu pojawiła się w stawce konkursowej, zajmując 9. miejsce z utworem „Oggi Sposi”. W tym samym roku świętowali 25-lecie wspólnej pracy artystycznej, co zaowocowało albumem pt. Le piů belle canzoni oraz książką autobiograficzną zatytułowaną Autoritatto, a także VHS o tym samym tytule.

W 1993 roku nagrali kolejny album pt. Notte e giorno, który promował utwór „Atto d’amore”, wykorzystany jako muzyka rozpoczynająca popularny we Włoszech serial. W utworze „Il mondo degli angeli” po raz drugi swój głos użyczyła Cristel, córka pary. W tym roku małżeństwo otrzymało propozycję nakręcenia programu dokumentalnego o Stanach Zjednoczonych dla włoskiej telewizji RAI.

1996–2014: Powrót do solowej kariery

W 1996 roku Albano powrócił do solowej kariery, zaczynając od występu na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z piosenką „È la mia vita”, napisaną przez Maurizio Fabrizio oraz Giuseppe Marino. Utwór podsumowywał jego dotychczasowe życie, wspominając zaginioną w 1994 roku córkę. Propozycja zajęła 7. miejsce. W kolejnym roku artysta wydał solowy album pt. Concerto Classico, będący zbiorem najbardziej znanych pieśni operowych. Według niektórych krytyków, wydawnictwo to uważane jest za najlepszy solowy album w jego karierze, w którym pokazał maksymalne możliwości głosowe. Z okazji Festiwalu Piosenki Włoskiej, na którym wystąpił z utworem „Verso il sole”, Carrisi wydał album kompilacyjny o tej samej nazwie. Na zaproszenie organizatorów festiwalu sopockiego, Albano i Romina po raz pierwszy odwiedzili Polskę, wykonując swoje największe hity. Pod koniec roku zagrali jeszcze kilka koncertów w Europie.

4 października 1998 roku, podczas II Światowego Spotkania Rodzin, małżeństwo zagrało swój ostatni koncert, występując na żywo przed Janem Pawłem II. Wówczas zaśpiewali wcześniej nieopublikowany utwór „Al mondo siamo noi” oraz przebój Domenico Modugno „Nel blu dipinto nel blu”. Po zakończeniu ceremonii duet długo rozmawiał z papieżem na temat problemów w ich małżeństwie. W 1999 roku, na łamach tygodnika Oggi, Albano ogłosił oficjalnie separację z żoną oraz wyjaśnił powody swojej decyzji. Po tych wydarzeniach wystąpił ponownie na Festiwalu Piosenki Włoskiej, tym razem z utworem „Ancora in volo”, zajmując szóste miejsce. W tym samym roku na półki sklepowe trafił także album wokalisty o tej samej nazwie oraz płyta kompilacyjna pt. Volare, na której znalazły się ulubione włoskie piosenki artysty w jego wersji. Oprócz tego, Carrisi wyruszył w międzynarodową trasę koncertową, występując m.in. w Stanach Zjednoczonych, Rosji, Grecji, Hiszpanii, Austrii oraz w Niemczech.

W 2000 roku wokalista ponownie pojawił się podczas festiwalu w Sopocie, występując podczas włoskiego dnia imprezy, gdzie zaśpiewał swoje największe przeboje. W maju zaśpiewał w chórkach Jane Bogaert podczas jej występu w 45. Konkursu Piosenki Eurowizji, na którym reprezentowała Szwajcarię z utworem „La vita cos’è?”, zajmując 20. miejsce w finale. W tym samym roku artysta dołączył do kampanii antynarkotykowej jako Ambasador Dobrej Woli, a w 2001 roku wydał album pt. Canto al sole. W 2007 roku zajął drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Włoskiej z piosenką „Nel Perdono” autorstwa swojego syna Yariego oraz Renato Zero. W kolejnych latach jeszcze dwukrotnie startował w konkursie: w 2009 roku z utworem „L’amore è sempre amore” uplasował się na piątym miejscu, a w 2011 roku z singlem „Amanda è libera” zajął trzecią pozycję w ogólnej klasyfikacji.

W 2013 roku Albano wydał książkę Io ci credo (polski tytuł: Wierząc, nie poddałem się nigdy). W tym samym roku wystąpił ponownie, po kilkunastu latach przerwy, w duecie z Rominą Power.

Zaginięcie córki

W 1994 roku w Nowym Orleanie zaginęła najstarsza córka Albano i Rominy Power – Ylenia. Para porzuciła wówczas wszystkie swoje prace muzyczne i wyruszyła na poszukiwania do Stanów Zjednoczonych, gdzie starała się odnaleźć córkę. Dziewczyny nie odnaleziono, a podejrzenia wskazują, że mogła pod wpływem narkotyków wskoczyć do rzeki Missisipi i utonąć.