Al-Bajda (arab. البيضا, Al-Bayḍā) to stanowisko archeologiczne znajdujące się w południowej Jordanii.
Al-Bajda to neolityczna osada, która miała charakter wczesnorolniczy. Została odkryta w 1957 roku przez brytyjską ekspedycję kierowaną przez Dianę Kirkbride. Wówczas datowano ją na przełom VIII i VII tysiąclecia p.n.e. Następnie badania archeologiczne kontynuowała grupa archeologów z Wielkiej Brytanii pod przewodnictwem Briana Byrda. Analizy wykazały, że osada była zamieszkiwana także we wczesnym mezolicie, jako jeden z ośrodków kultury natufijskiej, a także w I tysiącleciu p.n.e. przez Nabatejczyków, osiedlonych w pobliskiej Petrze. Al-Bajda została uwzględniona w opisie Petry na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Rolnictwo
Na początku VII tysiąclecia p.n.e. w Al-Bajdzie rozpoczęto uprawę pierwszych gatunków zbóż. Świadczą o tym odkryte podczas wykopalisk gliniane naczynia z odciskami ziaren jęczmienia i pszenicy. W Al-Bajdzie powszechną formą uprawy roli było kopieniactwo.
Architektura
Budowniczy Al-Bajdy stawiali ściany z kamienia, a także wykorzystywali glinę i drewno. Budowle w osadzie charakteryzowały się cienkimi (50–70 cm) ścianami zewnętrznymi, natomiast masywnymi (1,5–2 m) ścianami wewnętrznymi oraz sufitami. Piwnice były oddzielone od pomieszczeń na powierzchni grubymi, wapiennymi płytami. W podziemnych pomieszczeniach znaleziono wiele narzędzi, takich jak noże, żarna, a także rogi i kości zwierzęce. Istnieje przypuszczenie, że piwnice mogły być wykorzystywane jako składowiska i miejsca pracy dla jeńców lub niewolników. To zróżnicowanie grubości ścian w budynkach na powierzchni sugeruje, że mieszkańcy bardziej obawiali się buntu niewolników pracujących w piwnicach, stąd budowa masywnych ścian wewnętrznych.
Przypisy
Bibliografia
Zabłocka J., Historia Bliskiego Wschodu w starożytności (od początku osadnictwa do podboju perskiego), Wrocław 1982, ISBN 83-04-00710-X.
Loading ...