Muhammad al-Badżi Ka’id as-Sibsi (arab. الباجي قائد السبسي محمد, Muḥammad al-Bāǧī Qāʾid as-Sibsī; fr. Mohamed Béji Caïd Essebsi; urodził się 29 listopada 1926 roku w Tunisie, zmarł 25 lipca 2019 roku tamże) był tunezyjskim prawnikiem i politykiem. Sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych w latach 1965–1969, ministra obrony od 1969 do 1970, a także ministra spraw zagranicznych w latach 1981–1986. Pełnił również funkcję ambasadora w Paryżu (1971–1972) oraz w Bonn (1987). Był deputowanym w latach 1989–1994 oraz przewodniczącym Izby Deputowanych w latach 1990–1991. Pełnił funkcję premiera Tunezji od 27 lutego do 24 grudnia 2011 roku, a następnie był prezydentem Tunezji od 31 grudnia 2014 do 25 lipca 2019 roku.
Życiorys
Al-Badżi Ka’id as-Sibsi ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Paryskim w 1950 roku. W 1952 roku dołączył do tunezyjskiej adwokatury i rozpoczął pracę w sądzie kasacyjnym. Jako adwokat reprezentował członków Neo-Dustur, ugrupowania dążącego do niepodległości Tunezji od Francji.
Po uzyskaniu niepodległości przez Tunezję w 1956 roku, został doradcą premiera Habiba Burgiby. Po wyborze Burgiby na prezydenta w 1957 roku, objął stanowisko dyrektora generalnego Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych od 5 lipca 1965 do 8 września 1969, a następnie ministra obrony od 7 listopada 1969 do 12 czerwca 1970. W latach 1971–1972 był tunezyjskim ambasadorem w Paryżu.
W 1980 roku powrócił do rządu jako minister delegowany przy premierze. Od 15 kwietnia 1981 do 15 września 1986 pełnił urząd ministra spraw zagranicznych, gdzie doprowadził do przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ rezolucji nr 573, która potępiała izraelską interwencję powietrzną na terenie Tunezji w 1985 roku (operacja Drewniana Noga). W 1987 roku pełnił funkcję ambasadora w Bonn. W latach 1989–1994 zasiadał w Izbie Deputowanych, a od 1989 do 1990 był przewodniczącym parlamentarnej Komisji Spraw Zagranicznych. W latach 1990–1991 przewodniczył Izbie Deputowanych. Po zakończeniu kadencji powrócił do praktyki adwokackiej.
Po rezygnacji premiera Muhammada al-Ghannusziego w lutym 2011 roku w wyniku protestów społecznych, pełniący obowiązki prezydenta Fu’ad al-Mubazza powołał go na nowego szefa rządu. Sprawował ten urząd do 24 grudnia 2011, kiedy władzę w kraju przejął nowy rząd pod przewodnictwem premiera Hammadiego al-Dżibali, wyłoniony w wyniku wyborów do Zgromadzenia Konstytucyjnego.
W połowie 2012 roku założył nową partię polityczną Wezwanie Tunezji, która zrzeszała polityków o różnych poglądach, w tym byłych członków Zgromadzenia Demokratyczno-Konstytucyjnego oraz dawnych współpracowników Zajna al-Abidina ibn Alego. Partia ta opowiadała się za świeckością państwa i była przeciwna rządzącej islamskiej Partii Odrodzenia. Wezwanie Tunezji odnosiło sukcesy w wyborach parlamentarnych w październiku 2014 roku.
W grudniu 2014 roku wygrał w drugiej turze wyborów prezydenckich, zdobywając 55,68% głosów, pokonując urzędującego prezydenta Al-Munsifa al-Marzukiego, który uzyskał 44,32% głosów. 31 grudnia 2014 roku został oficjalnie zaprzysiężony na stanowisku głowy państwa.
Zmarł 25 lipca 2019 roku w Tunisie w wieku 92 lat, w trakcie trwania swojej kadencji. Po jego śmierci w Tunezji ogłoszono siedmiodniową żałobę narodową oraz odwołano wszelkie wydarzenia kulturalne i rozrywkowe. Trzydniową żałobę narodową ogłoszono w Egipcie, Algierii, Libii, Libanie, Jordanii, Palestynie i Mauretanii, a jednodniową na Kubie.
Loading ...