Akwedukt w Segowii
Akwedukt w Segowii to jeden z najistotniejszych i najlepiej zachowanych śladów rzymskiej obecności na Półwyspie Iberyjskim. Uznawany jest za symbol Segowii, a jego wizerunek znalazł się nawet na herbie tego miasta.
Brak odpowiedniej inskrypcji na górnej części akweduktu uniemożliwia dokładne określenie daty jego powstania. Historycy szacują, że budowla została wzniesiona w drugiej połowie I wieku lub na początku II wieku, za czasów cesarzy Wespazjana lub Nerwy. Początki samego miasta również pozostają owiane tajemnicą, wiadomo jedynie, że teren ten był zamieszkiwany przez Wakceów przed ich podbojem przez Rzymian.
Akwedukt w Segowii transportuje wodę z górskiego źródła Fuenfría, które znajduje się 17 kilometrów od miasta, w pobliżu miejscowości La Acebeda. Woda najpierw gromadzona jest w zbiorniku nazywanym El Caserón (hiszp. Wielki dom, Chałupa), a następnie przewożona kamiennymi kanałami do drugiej wieży (Casa de Aguas, hiszp. Dom wody), gdzie następuje jej filtracja i klarowanie. Po tym etapie woda płynie przez 728 m kanałem o nachyleniu 1% aż do szczytu wzniesienia Postigo (skaliste wzgórze, na którym znajduje się miasto osadzone wokół alkazaru). Wcześniej, na placu Díaz Sanz, konstrukcja nagle skręca w kierunku placu Azoguejo, gdzie akwedukt prezentuje się w całej swej okazałości. W najwyższym punkcie osiąga 28,5 m wysokości (na niemal 6-metrowych fundamentach) i opiera się na dwóch rzędach łuków wspartych na filarach. Cała budowla składa się z 167 łuków. Na odcinku od wejścia do miasta do placu Díaz Sanz akwedukt spoczywa na 75 pojedynczych łukach, następnie na 44 podwójnych, a na końcu na czterech ostatnich pojedynczych łukach. W pierwszym odcinku akweduktu znajduje się 36 ostro zakończonych łuków, które zostały zrekonstruowane w XV wieku po zniszczeniu budowli przez muzułmanów w 1072 roku.
Wyższa kondygnacja charakteryzuje się łukami o szerokości prześwitu wynoszącej 5,10 m, wspartymi na kolumnach, które są węższe i niższe od kolumn dolnej kondygnacji. Na górze znajduje się attyka, w której biegnie kanał transportujący wodę o przekroju w kształcie litery „U” oraz wymiarach 180 na 150 cm. Dolna kondygnacja, dostosowująca się do nierówności terenu, składa się z łuków o szerokości prześwitu 4,50 m, wspartych na kolumnach, które zwężają się ku górze (wymiary u szczytu wynoszą 180 na 250 cm, a u podstawy 240 na 300 cm).
Budowla wykonana jest z granitowych bloków, które połączono bez użycia zaprawy. Szacuje się, że liczba bloków wynosi około 20 400, a ich objętość to około 7500 m³, a masa to 20 000 ton. Na trzech najwyższych łukach znajdowała się w czasach rzymskich tabliczka z brązu z informacjami o projektancie i dacie budowy. W górnej części akweduktu znajdują się również dwie nisze, po jednej z każdej strony konstrukcji. W jednej z nich niegdyś widniał wizerunek Herkulesa egipskiego, który według legendy był założycielem miasta. Obecnie w niszach znajdują się obrazy patronki miasta Matki Boskiej z Fuencisla (Virgen de la Fuencisla) oraz Św. Szczepana. Co roku 4 grudnia, w dzień Św. Barbary, patronki artylerzystów, których akademia znajduje się w Segowii, kadeci szkoły przystrajają wizerunek Matki Boskiej flagą.
W czasach Ferdynanda Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej miała miejsce pierwsza poważna rekonstrukcja akweduktu. Prace prowadził przeor pobliskiego klasztoru, don Pedro Mesa. Odbudowano 36 łuków, zachowując dużą wierność oryginałowi. Wizerunki Matki Boskiej i Św. Szczepana umieszczono na akwedukcie później, w XVI wieku.
Akwedukt jest najważniejszym zabytkiem architektonicznym Segowii. Przez wieki służył do transportu wody, co przyczyniło się do jego przetrwania w dobrym stanie do dziś. W ostatnich latach budowla ucierpiała z powodu zanieczyszczenia powietrza i drgań spowodowanych intensywnym ruchem ulicznym. W związku z tym rozpoczęto prace konserwacyjne, a ruch samochodowy w bezpośrednim sąsiedztwie budowli został zakazany (plac Azoguejo stał się strefą wyłącznie dla pieszych). Od 1985 roku akwedukt figuruje na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Legenda
Zgodnie z popularnym przekazem, akwedukt nie został zbudowany przez Rzymian, lecz przez diabła. Legenda głosi, że pewna dziewczyna, pracująca jako nosiwoda, zmęczona noszeniem dzbana po stromych uliczkach miasta, zawarła pakt z szatanem, oddając mu swoją duszę w zamian za dostarczenie wody do jej drzwi przed świtem. Gdy zapadła noc, nad miastem rozszalała się okropna burza. Tylko dziewczyna zdawała sobie sprawę, że to nie zwykły sztorm, lecz diabelskie sztuczki czarta, który starał się zrealizować swoje zadanie. Ostatecznie szatan nie zdołał dostarczyć wody na czas – kur zapiał w momencie, gdy do ukończenia akweduktu brakowało jednego kamienia.
Dziewczyna przyznała się do swojej winy mieszkańcom miasta, którzy poświęcili akwedukt i z radością zaakceptowali nową budowlę w mieście. Przekonani, że tylko cud mógł ocalić jej duszę przed potępieniem, umieścili wizerunki Matki Boskiej i Świętego Stefana w niszach akweduktu.
Loading ...