Akwedukt Klaudiusza
Akwedukt Klaudiusza (łac. Aqua Claudia) to struktura wodociągowa zbudowana w czasach panowania cesarza Klaudiusza, która została ukończona w 52 roku n.e. Jego przebieg znajduje się wzdłuż Via Praenestina. Do dnia dzisiejszego zachowały się fragmenty tego akweduktu, stanowiące znakomity przykład techniki budowlanej używanej w okresie wczesnego Cesarstwa, szczególnie w kontekście muru, gdzie zastosowano z grubsza ociosane bloki kamienne o regularnych kształtach. Kluczowym elementem akweduktu jest tzw. Porta Maggiore.
Historia
Budowę akweduktu Klaudiusza rozpoczęto w 38 roku n.e. za panowania cesarza Kaliguli, a zakończono w 52 roku n.e. w czasach Klaudiusza. Obie budowle, w tym akwedukt, zostały oddane do użytku 1 sierpnia, a całkowity koszt ich realizacji wyniósł 350 000 000 sestercji.
Po dziesięciu latach użytkowania akwedukt został zamknięty na dziewięć lat, aż do momentu, gdy cesarz Wespazjan w 71 roku n.e. nakazał jego odbudowę, a po kolejnej dekadzie, cesarz Tytus przeprowadził renowację.
Fragment wodociągu, znajdujący się na południowy wschód od Porta Maggiore, został włączony do murów Aureliana poprzez zamurowanie arkad.
Doprowadzanie wody
Główne źródła, z których czerpano wodę do akweduktu Klaudiusza, znajdują się około 445 metrów na lewo od 38 kamienia milowego drogi Via Sublacensis. Długość kanału, który w większości przebiegał pod ziemią, wynosiła około 69 kilometrów. W zależności od pory roku akwedukt był w stanie dostarczyć do 185 000 m³ wody dziennie, co stanowiło 20% zapotrzebowania ówczesnego Rzymu. Po przejściu przez system filtrów, znajdujący się w pobliżu siódmego kamienia milowego na Via Latina, ostatnie 13 kilometrów instalacja prowadziła nad poziomem gruntu. Część Annio Novus została zbudowana na akwedukcie Klaudiusza, co sprawiło, że obie konstrukcje tworzyły monumentalny łuk zwany Porta Maggiore.
Wodociąg Nerona (Arcus Neroniani)
Po zbudowaniu z rozkazu Nerona Arcus Neroniani, będącego odgałęzieniem akweduktu Klaudiusza, wszystkie 14 dzielnic Rzymu mogło być zaopatrywane w wodę. Na początku wodociąg prowadził dwukilometrowym odcinkiem do świątyni ubóstwionego Klaudiusza na wzgórzu Celius. Neron wykorzystywał ten wodociąg do zaopatrywania swojego monumentalnego pałacu, znanego jako „Złoty Dom” (Domus Aurea). Domicjan był tym, który przedłużył arkady aż na Palatyn.
Arkady tej budowli wznosiły się na wysokość 7,75 m, filary miały 2,30 m wysokości i 2,10 m szerokości. W najwyższym punkcie ta ceglana struktura osiągała 16 metrów wysokości.
