Akwapanela kolumbijska
Aguapanela arvi to gatunek pająka należący do rodziny ptasznikowatych. Jest to jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju akwapanela (Aguapanela). Pająk ten występuje w andyjskich lasach mglistej w Kolumbii.
Taksonomia
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 2015 roku przez Carlosa Perafána, Yeimy Cifuentes oraz Sebastiana Estradę-Gomeza. Miejscem typowym, w którym go znaleziono, jest Parque Ecológico Piedras Blancas, zlokalizowany w kolumbijskim departamencie Antioquia. Nazwa rodzajowa pochodzi od aguapaneli, tradycyjnego napoju przypominającego słodką herbatę, spożywanego w północnych Andach. Natomiast epitet gatunkowy arvi oznacza w języku Indian określenie miejsca bogatego w zasoby naturalne, gdzie odnaleziono holotyp.
Morfologia
Pająk ma czarne ubarwienie, w przypadku samca z odcieniem granatowym. Na odnóżach oraz opistosomie (odwłoku) znajdują się długie, rude szczecinki, a u samic są one bardziej obfite niż u samców. Holotypowy samiec osiąga długość ciała 30,2 mm, z karapaksem o długości 13,8 mm i szerokości 13,5 mm, natomiast allotypowa samica ma długość ciała 33 mm, przy karapaksie długości 13,4 mm i szerokości 12,8 mm. Część głowowa karapaksu jest lekko wyniesiona. Oczy pary przednio-bocznej są umiejscowione bardziej z przodu niż oczy pary przednio-środkowej, a oczy pary tylno-środkowej są bardziej z przodu niż oczy pary tylno-bocznej. Jamki karapaksu są głębokie, poprzeczne oraz proste. Warga dolna ma kształt trapezowy, a szczęki są niemal prostokątne. Liczba kuspuli na wardze dolnej jest zredukowana – holotypowy samiec ma ich osiem, a samica tylko dwie. Sternum zawiera trzy pary owalnych sigilli, gdzie przednia jest najmniejsza, a tylna największa. Charakterystyczną cechą tego rodzaju jest obecność szczecinek strydulacyjnych na biodrach, krętarzach i udach pierwszej oraz drugiej pary odnóży. U samca nie występują apofizy (haki) goleniowe na pierwszej parze odnóży. Stopy par od pierwszej do trzeciej mają szerokie i pełne skopule, natomiast ostatnia para ma skopule podzielone. Brak jest skopuli na nadstopiach ostatniej pary nóg. Opistosoma ma łatę z ciemnych szczecinek (włosków) parzących, w tym szczecinki typu IV umiejscowione centralnie oraz szczecinki typu III rozmieszczone peryferyjnie, a także szczecinki o budowie pośredniej między tymi typami.
Nogogłaszczki samca zawierają dwupłatowe cymbium, niemal walcowaty bulbus z mniej rozciągniętym subtegulum niż u większości przedstawicieli podrodziny oraz długi, zakrzywiony embolus, który z dolnej strony jest wklęśnięty. Na krawędzi grzbietowej embolusa znajdują się rozwinięte kily prolateralne – górna i dolna, przy czym dolna jest bardzo spłaszczona, a jej wierzchołek jest ścięty. Genitalia samicy składają się z pary wydłużonych, palcowatych zbiorników nasiennych, które w części odsiebnej są szerokie i zaokrąglone, a ich powierzchnia jest ziarenkowana, przyczepionych do szerokiej, półkolistej, błoniastej podstawy.
Ekologia i występowanie
Jest to gatunek neotropikalny, dotąd znany jedynie z Kolumbii, głównie z rejonów Santa Elena oraz San Cristóbal w Medellín. Spotykany na wysokościach od 2100 do 2400 m n.p.m. Zamieszkuje wysokogórskie andyjskie lasy mgliste, choć można go również spotkać na przyległych terenach podmiejskich. Dorosłe samce są aktywne w marcu, lipcu i październiku.
Pająk ten przyjmuje typową dla ptaszników pozycję obronną, unosząc karapaks oraz dwie pierwsze pary odnóży, a także eksponując swoje jadowe pazury, z których wydobywają się krople jadu.
