Aktywacja folii z tworzyw sztucznych

Aktywacja folii z tworzyw sztucznych to proces technologiczny, który pozwala uzyskać powierzchnie zwilżalne dla farb drukowych, klejów oraz mieszankami powlekającymi. Powierzchnie folii PP (polipropylen) i PE (polietylen) cechują się stosunkowo niską energią powierzchniową, a aktywacja umożliwia ich drukowanie, klejenie czy powlekanie. Dodatkowo, aktywacja pozwala na nanoszenie folii do termodruku (hot-stamping) lub folii cold-stampingowej.

Aktywacja folii może być przeprowadzana metodą chemiczną (np. za pomocą gazowego fluoru) lub fizyczną (np. termiczną i elektryczną). Folia, która została aktywowana, powinna mieć energię powierzchniową wyższą od napięcia powierzchniowego farby, kleju czy mieszanki powlekającej o co najmniej 10 mN/m. Zazwyczaj farby używane do druku na takich powierzchniach mają napięcie wynoszące od 20 do 25 mN/m.

Energia powierzchniowa aktywowanej folii może być weryfikowana za pomocą pisaka do badania energii powierzchniowej, zwłaszcza że poziom aktywacji może się zmniejszać z upływem czasu.

Energia powierzchniowa tworzyw

Rodzaje aktywacji podłoża drukowego

Aktywacja koronowa – przeprowadzana za pomocą wyładowań elektrycznych o wysokim napięciu. Efekt aktywacji trwa zazwyczaj kilkanaście miesięcy.
Aktywacja gazowym fluorem – skuteczna metoda przemysłowa, pozwalająca na aktywację nawet powierzchni o bardzo niskiej energii powierzchniowej, np. teflonu.
Aktywacja plazmowa – efektywna technika przemysłowa, polegająca na nadmuchiwania zjonizowanymi gazami powstałymi w wyniku wyładowań elektrycznych.
Aktywacja promieniowaniem nadfioletowym – rzadko stosowana metoda z uwagi na niską wydajność, polegająca na kilkuminutowym naświetlaniu przedmiotów.
Aktywacja płomieniowa – realizowana poprzez działanie płomieniem gazowym, zazwyczaj propanowo-butanowym. Ta metoda zapewnia trwałość aktywacji na poziomie kilku dni.