Akt Konfederacji Szwajcarskiej

Akt Konfederacji Szwajcarskiej, znany również jako Karta Federalna z 1291, to sojusz obronny, który został podpisany 1 sierpnia 1291 roku przez przedstawicieli trzech kantonów leśnych. To porozumienie stało się fundamentem dla powstania państwa szwajcarskiego.

Habsburgowie w Szwajcarii

W XIII wieku dominującą rodziną w Szwajcarii byli Habsburgowie. Mimo że Rudolf z Habsburga przeniósł siedzibę rodu do Wiednia, kontynuował on rozszerzanie swojej władzy na terenach szwajcarskich. Takie działania prowadziły do konfliktów z wolnymi chłopami, którzy byli zorganizowani w kantonach leśnych: Uri, Schwyz i Unterwalden. Po śmierci Rudolfa z Habsburga w połowie lipca 1291 roku, trzy kantony zdecydowały się na zawarcie traktatu, który został podpisany w pierwszym dniu sierpnia.

Postanowienia traktatu

Pakt miał charakter obronny. Jego sygnatariusze zobowiązywali się do wzajemnej pomocy zbrojnej w przypadku agresji, a także do nieakceptowania wójtów oraz urzędników, którzy nie byli wybierani spośród miejscowej ludności, lecz narzucani przez Habsburgów. Ustalono również zakaz wzajemnych ataków oraz podpaleń, a spory miały być rozstrzygane przez sądy starszych.

Sygnatariusze traktatu

Traktat, który powołał do życia Konfederację Szwajcarską, podpisali: rycerz Werner z Attinghausen (dożywotni starosta z Uri od 1291), Arnold de Silingen (syn rycerza z Uri), Konrad Ablberg, Rudolf Stauflacher, Konrad Hunn, trzech wolnych chłopów z Uri, którzy mieli znaczne posiadłości ziemskie, Konrad Erstfeld (wyzwolony chłop oraz nowobogacki) oraz Burkard Schupfer (pierwszy starosta Uri). Treść dokumentu pozostała tajna przez długi czas, a jej ujawnienie miało miejsce dopiero w 1315 roku przed bitwą pod Morgarten. Później dokument zaginął, a jego odnalezienie w archiwum w Stans miało miejsce w 1760 roku, kiedy to prawnik z Bazylei, Johann Heinrich Gleser, przetłumaczył go na niemiecki i opublikował.